________________
२४४ जैनकथा रत्नकोष नाग चोयो. खा तेमां क्रमि पडे तेनो किरमजी रंग थाय, ते रंगमाहे ते लोको वस्त्र रंगे, तेथी करी ते रंग अधिक दृढ थाय. ते वस्त्रमा विशेष रक्तता थाय वली प ण ते पुरुपने पोपीने फरी तेनुं रुधीर काढीने तेने गाले, पोपे ने पावं ते नुं रुधिर काढे, एम निर्दय चिन थका ते पापी किरमजी रंगने लोने करी पाप कर्म करे. एम ते शेवें नारकीनी पेरें बार वरस सूधी त्यां उख जोगव्यां. ___ एकदा देवना योगयी ते शेग्नुं रुधिर काढीने मार्गमांनांखी मूक्यो ने, तेथी शेठने मूर्बा यावी ,एवामां नारंगपंखी आवी तेने नद जाणीने आ काशमां लइ जतो हतो, त्यां वाटमां बीजो नारंमपंखी तेने मल्यो. नक्षण अर्थ ते बन्ने नारंमने मांहोमांहे युद्ध थयुं तेथी ते शेठ चांचमांथी जमीन नपर तो पड्यो, दूखियो ने तेथी मूठ नहि. पनी जेम कोइ नव्य जीव मनुष्यनो नव पामे तेम ते शेत दैवयोगथीनमतो जमतो घणे कटे पोता ने नगरे आवी पहोच्यो. तिहां स्त्री पुत्रादिकने दुःखनुं करनारूं एहवं पोता नुं चरित्र कहीने अत्यंत फुःखमां लय पामतो दीन वचन नाखतो ते शेठ सनीने कल्याणपणुं प्रबतो हवो. त्यारे न्यायमांहे मेरु सरखो एवो ते हो उनो पुत्र , ते पुत्रं कर्तुं के हे तात ! वित्ततो दैवतुं दीधेनुं ने तेमांथी में महा। बायें धननो व्यय पण घणो कखो तथापि वाव्य तथा कूपना पा गीनी पेरें ते धन का उलु थयुं नही. दैवी वित्तने खाता, वावरतां,खरचतां, पण खूटे नहिं, तो तमे शावास्ते मिथ्या खेद करो हो ? माटें संतोप करो. हवे लोन मूको धनना अधिकपणायें सयुं. हवे तमे चित्त धर्ममार्गे व्य खरचो, इत्यादिक घणी युक्तियें समजाव्यो पण ते शेठ समज्यो नहि. __ एकदा प्रस्तावें ते शेवें कोई ज्ञानी मुनिने पोतानो पालो नव पूख्यो त्यारे ते मुनि कहेता हवा के चंपुर नामे नगरने विपे निर्धनमां शिरोम णि एवो चंइनाम वणिक रहेतो हतो, ते एकदा जिनेश्वरने प्रासादें गयो. त्यां पूजारा पासेथी सो कोडीनां फूल उधारे लश्ने परमेश्वरनी जति रागें पूजा करी. ते पड़ी पूजाराने फूलनी नवाणुं कवडी आपी तेथी ते पूजा रे कडं के एक कोडी उनी कां आपो हो? तेने शेते कह्यु के प्रजातकाले या पीश. पण कार्यना व्ययपणाथी पूजाराने एक कवडी आपवी वीसरी गइ. पडी ते वणिक थोडा कालमां गूलना रोगथी तत्काल मरण पाम्यो. ते जि नपूजाना प्रनावथी मध्यमनावें करी तुं धनदत्त थयो. पूर्वले नवे जे तें न