________________
२४२ जैनकथा रत्नकोप नाग चोयो. मी जाय, इत्यादिक चिंता मनमांधरतो ते शेत थाकानी पेरें अधीर थइने बेठो. ___ वली केटलेक काले एक कोटिध्वजने जो एक लखेसरी उठी उनो थ यो, तेने घासन बेसणादिक आपी तेनुं बदु मान कयुं ते देखीने ते धन शेतने कोटिध्वज थवानी फरीथी बाथ. एवामां एक योगीने देखीने ते ने पोपीने घणी नक्ति करीने पूजतो हवो के,हे दद ! हे निपूण ! ढुं आगल कोटिध्वज थइश के नहिं था ? ते तमे जोने कहो. त्यारे ते योगी ध्या न धरीने स्पष्टपणे कदेतो हवो के हे सत्पुरुप ! तुजने धनदनी पेरें अनेक कोडी धन बागल थाशे. ते सांजली ते शेठ चमकीने योगीने पूबवा ला ग्यो के तेवो हुँ केवी रीते थश्श ? तेवारे योगी कहेतो हवो के पृथ्वीमां ए नो एक उपाय . बीजाने विषे तो अनर्थ देखें , पण तारे विषे अन र्थ देवतो नथी. अहो ? जोपण ए कार्य घणुं विपम ने तोपण ज्यारें ताह रुं पूर्व जन्मनुं जे उष्ट कर्म ने तेहनो क्य थशे त्यारे ए कार्य सिदि थशे.
ते सांजली शेठ रीज्यो यको केहेतो हवो. के हे स्वामिन् ? प्रसन्न थश्ने मने,जलदी तेनो उपाय बतावो? ते शेठनो अति आग्रह देवीने योगी बो लतो हवो के एक पर्वतमां रस कूपिका ने ते रसना एक बिंउमा एक हजा र नार लोहने तपावीने अंदर नाखीये तो ते सर्व लोह कण एकमां सुवर्ण थाय. ते सिझरस प्रायें देवताने पण मलवो उर्जन ने तो मनुष्यने तो क्यां थीज मले ? ते तो घणे कष्टे मले. ते सांजलीने ते शेठ विशे हर्पित चित्त थको योगीप्रत्ये कहेतो हवो के हे स्वामिन् ? निष्फल कष्ट तो में पूर्व घणांज सह्यां , तो जेमांथी फल थाय एवा कष्टने सुखेथी सहीयें तेमां झुं ?
ते सांजली ते योगी, मदोन्मत्त थयेला एवा एक पाडानु पुबडं शेठ नी पासेथी मगावीने तेने कह्यु के एने माससुधी तेलमा नांव. ते शेठे योगीना कहेवाथी तेमज कल्यु. तेवारपनी रसकूपीकानो कल्प तेहना पुस्तको तथा पाडानुं पुडुं अने लांबी वे दोरियो तथा मांची अने वे तुं बडां तथा वलि बाकुलादिक सर्व सामग्रि लश्ने योगीनी साथे ते शेठ अनुक्रमे परवतमां जिहां गुफा ले तेने बारणे याव्यो. ते बारणे रहेलो एवो जे यद तेने पूजीने,पुस्तकने अनुसारे ते बन्ने जणा गुफामा पेठा. ते जागीय नरकवास मांज पेठा होय नहिं ? पनी त्यां जे नूतप्रेतादिक उठे ने तेहने बलि वाकुला आपतां पाडाना महोटा पूंबरूप दीवाना उद्योत थकी अजूालु करतां