________________
२३७ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. ___ हवे ते शेव परदेश जश् घणी वस्तून लघणा हर्षसहित घj धन उपा र्जिने घेर याव्यो. अने रात्रिने समय ज्यां नूमिमां इव्य दाटयुं हतुं तिहां आवी खोदीने जोवा लाग्यो तो त्यां कांकरा देखीने विलखो थयो. पनी जे करियाणां लाव्यो हतो ते सर्व वेचीने हीसाब गण्यो तो फरीपण नवा | लाख टका यया, कांश वधारे थयां नहिं. जेम घणो वरसाद वरसे तो पण पलास खाखरानां पत्र त्रणज रहे वधे नहिं एवीस्थिति , तेम एने पण नवाणु लाख टकाज थाय वधारे थाय नहिं. वली एकदा प्रस्तावे घर ना सघला माणसोनो अविश्वास करतोथको सघलु इव्य साथे जश्ने प रदेश गयो. त्यां जइ वांबित धन उपार्जतो हवो. पड़ी हर्षित थइने पोता नु कतार्थपणुं मानतो मोहटा सथवारायें सार्थवाहनी लीलायें करी पा बो वलतो थको पोताना देश तरफ आवतो हतो त्यां मार्गमां सर्व साथने चोर लूटवा लाग्या. तेथी जेम आहेडीना हाथमांथी मृगली नाशि जाय तेम ते शेठ घणे कष्टें चोरोनी नजर चकावी देवयोगथी शून्य अटवीमां नाशिगयो. त्यां जमतो जमतो पोतानी पासे जे जात्यवंत रत्न ने तेने यत्नथी गखीने पोताने घेराव्यो. तिहां सर्व रत्न तथा बीजी वस्तून वेची पालो मेल काढयो, तोपण तेटलुंज इव्य थयुं,त्यारे तेने हर्ष अने शोच थयो. एम ते जो लोने परानव्यो कोटीधन पूरण करवानी बायें अनेक व्यापार कस्या तोपण कोड पूरा न थया तेमज तेनो उद्येग पण न टव्यो. कवि कहे ने अहो ? तृष्णारूप मोटो ग्रहते जून कहेवो ले ? एकदा ते शेठ विचार वा लाग्योके जो ढुं ठेकाणुं फेरवु तो मारुं जाग्य फले,अने महारुं धायुं था य. एवं विचारी सर्व इव्य लश्ने समुह यात्रायें वाहाणना अधिकारीनी पे रें घणां वाहणो हंकारीने रत्न हीपे आव्यो. त्यां अनेक जातनां घणा व्या पार करतां कोडी धन उपायु. मननो जाण अने पोताना अशुन कर्म थ की नयनीत एहवो ते शेठ विचारवा लाग्यो जे में पूर्व पाप उपाना , ते पापना उदयथी कदापि वाहाण नांगशे तो समूलगुं सर्वधन जाशे अने कांइ रहेशे नहिं,माटे महारी जंघा चीरीने तेमां कोडीमूल्यनुं एक रत्न घालूँ तो गमेतेवी आपदायें पण ढुं जीवतां सुधी ते रत्नकायम रहेशे पनी हुँ ज्यारे घेर जश्ने ते रत्न काढी वेचीश त्यारे कोटीध्वज था ?
एवं विचारी पोतानी जंघा चीरीने ते शेठे कोडी मूल्यनु रत्न जंघामध्ये