________________
श्श्श जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो.
हवे एवं सांजली सुकंगदिक सर्व सथवाराना लोक पातालसुंदरीने वा रवा माटे दोज्या, अने सर्व कोइ कहेवा लाग्या के तुं ताहरुं अकस्मात पणे मरण केम करे ले ? उष्ट दैवना उष्ट व्यापारथकी अनंगदेव आपणने मले एवो कोई हवे नपाय नथी, तो हवे ते सार्थवाह अमारोस्वामी गयो ते स्वामीने ठेकाणे तमेज अमारा स्वामी हो. ते सांजली सुकंठ मौन्य ध रीने रह्यो. अने पातालसुंदरी तो बाह्यनावें शोक धरती पण अंतरजावे हर्ष धरती हवी जे सुकंठ संघाते सुखविलास करवानी निर्नयता थइ. धि कार ! ए उष्टाने के जेणे शठपषु करी तीक्ष्ण बुदिना धणी सार्थवाह ने समुश्मा नांखी दीधो, तेथी जो ढुं तेनी साथै विलास करूं तो मारा प ण एवा हाल करे. धिक्कारने ए स्त्रीने ? के जेणे धीपणाथी राजाने अने सार्थवाह बन्नेने बांया तो ते मने पण केम नहिं बांझे ? कोण जाणे मुने पण झुं करशे ? एम विचारीने सुकंठ विरक्त चित्त थको ने तोपण नये क रीने ते स्त्रीने अनुजायीयें चाले. जेम माकिणीना बलमां पड्यो होय तेम केटलोक काल ते स्त्री साथें तेणे निर्गमन कस्यो. __ हवे सार्थवाह समुश्मा पड्यो थको तेने कोक पुण्यना उदयने लीधे देवयोगथी क्यांहीथी तणातुं यावतुं एक नांगेला वाहाण- पाटीयुं हाथ
आव्युं. ते पाटीयाने अवलंबे नव प्राणी जेम धर्म पामे तेम समुझ्ने क लोचे प्रेयो थको सिंहलदीप प्रत्ये पाम्यो. त्यां स्वस्थ थश्ने विचारवाला ग्यो जे निर्दयी स्त्रीने अर्थे में पापीयें स्वामिशेहादिक अणकरवा योग्य कार्य कयुं, तेहतुं या स्वरूप थयु. पण ते स्त्रीने ए अनुरूपज बे. कयुं ले केः-वंचिऊ निअसामी, दिऊजीयंपिकिङजिस्सा ॥ कङ्गरुअमकङ, हा श्बी सावि विहडे ॥ १॥ नावार्थः-जेनें अर्थे पोताना स्वामिने बेतरे, जेहने माटे जीव सरखो दीये, वलि जेहने अर्थे मोटुं अकार्य करे, हा इति खेदे ? एवी पण ते स्त्री पोताना स्वामिने मूकी आपे तथा हणे ॥१॥.एवी स्त्रीने विपे ढुं आसक्त थयो माटे मूढ,अज्ञानी, कामांध एवा मुमने धिक्कार पडो. आकरा पापनो करनार पापी ढुं माहरा पापथकी हवे केम बूटीश ? एवा नयथी नग पामी चित्तमां वैराग्य उपन्यो तेथी वैराग्य पामी सुगुरु पासे जश्ने चारित्र ले अनुक्रमें निरवद्य चारित्र पालतो हवो.
हवे दैवयोगथी ते वहाण पण सिंहलदी आव्या. तिहां सुकंठ पाता