________________
२१४
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो.
पंती | महिलाहि श्रयमग्गो, तिन्नवि लोए न दीसंति ॥ ३ ॥ जावार्थ:जलमांहि महना पगलानां जाए बे, श्राकाशमांहि पक्षिना पदनी श्रेणिना जाणले, पण स्त्रीना हृदयना मार्गनो जाणनार कोइ त्रण लोकमांहे देखा तो नथी ॥३॥ एवा पंमितना वचन सांजली राजा माधुं धूणावतो विचा रवा लाग्योजे, ए साधुं छे. स्त्रीयो गुप्त हृदयवंत एवीज दीसे बे, तो महा रा अंतरपुरनी स्त्रीयो निश्रे सतियो नथी, एवी मनमां शंका उपनी. अने संबंध तो वली निर्मल शीलनी धरनारी होय तेनी साथेंज करवो ने.
माटे ढ़ं कोइएक राजानी पुत्री हो तेने जन्मतांज परणी नृयरामां राखी मोटी सती करीने जोगवीश. घणुंकरीने प्रायः स्त्रीने ने पुरुषने कुसंग तिथी दोष उपजे वे, माटे जयरामां रह्याथी दोपनी शंका केम याशे ? एवो निश्वयकरी गजायें पोताना सेवकोंनें कहीने कोइक राजानी कन्या अत्यंत रूपति लक्षणे करी सहित एहवीने मंगावी लइने तेनी साथे जन्ममात्र परणीने पोताना वास नुवननी हेते नूयरांमां विश्वासु धाव राखी ते धावे तेने लाली पाली मोटी करी. तेवारें ते धावने पण राजायें तिहांथी काढी मूक पण मात्र तेना केश समारवा नृपणादिक पहेराववा शरीरनी शो ना करवा जाय परंतु धाव तेनीसार्थे वार्ता करे नही, तेपण जेवारें ते यु वावस्था पामी वारे बावने पण जवानुं बंध करयुं. तेहनुं पातालसुंदरी ए हवं नाम राजायें पाडं. कारणके एकतो पातालमां रही, यने वजी तेनुं रूप घणुं मनोहर ने तेणे करी पातालसुंदरी एवं यथार्थ नाम थायुं.
जन्मयकी ते मुग्धास्त्री, विशुद्ध, स्नेहवती बे, एवी पाताजसुंदरी सा राजा स्नेह सहित विविध विलासे जोग जोगवतो वो. ते स्त्री परपुरुष नुं नाम पण न जाणे, तेमज मनथकी शुद्धशीलनी धरनारी एवी जालीने राजा नल्लासवंत स्नेह धरतो त्यां नृमिगृहमांज घणो वखत रहे, जरुरनुं काम होयतोज बहार यावे. हवे मणिद्वीपथकी अनंग जेवुं जेनं रूप बे, तेवो अनंगदेव नामनो कोइक सार्थवाह घणो सथवारो तेमज घणीवस्तु सायें लइने ते नगरमां प्राव्यो. ते खामला प्रमाण एवो निर्मल मोति नो एक हार जे त्रणे जगतमां सार नूतने ते लइ राजाने नेट कस्यो. ते मज बीजी पण केट लिएक सारवस्तुनुं राजाने नेटणुं कथं तेथी राजा