________________
२१७ जैनकथा रत्नकोप नाग चोथो. थने, वालने, वृक्षने, तपस्विने, अने कोई अनार्यथी परानव पामेलाने, ए सघलाने राजानी रीते राजा सार संजाल करे.
ते वात सांजली राजायें ते कार्यनी अजितसेनने आशा आपी. सरल बुदिना धणी अजितसेने पण कूलदेविनी पेरें पोतानी स्त्रीने पूर्वीने ते व णिकने का के तुं ताहरे घेर जइ ताहर। स्त्रीने मेडाउपर चडाव तथा सर्व धन, माल,वस्तु पण मेडानपर चडाव,अने दादरो बंध कर,तथा दादरे च डवाने ठेकाणे एक मोटी नारे निसरणी लावी मूक. पढ़ी ज्यारे ते धूर्त तारा घरने विपे झदि नेवा अावशे,त्यारे ते कोइने देखशे नही तेथी मेडा उपर च डवा माटे नोसरणीने बे हाथें जातशे त्यारे तेने कहेजे के तारा टेराव प्रमाणे तें बेहाथे नीसरगी ग्रहण करी माटे तेने तुं लश्ने ताहरे स्थान के जतो रहे, त्यारे ते धूत नीसरणीने पडती भूकी खेद पाम्यो थको,हला एगीले बुद्धिजेनी एवो थइ पोताने घेर जाशे. एवं पोतानुं हितकारी वचन सांजलीने ते वणिके धूर्त्तने तेडाचीने तेमज का. एवं। अजितसेननी बुद्धि देखी राजा हरित थऽसर्व प्रधानोमा महोटो प्रधान करीअजितसेनने याप तो हवो. अहह ! जूठ एवी गुणवाली स्त्री केने होय ? पुण्यवंतनेज होय.
हवे शीलवती कांक विचार करीने अजितमेनने कहे ले के हे प्राणना थ! माहरूं शील इंश्सरखो पुरुप जे होय ते पण खंमवाने समर्थ नथी, तो पण हे आर्यपुत्र! राज कार्यना परवशपणा थकी तमारूं घग्नेविपे थोडं रहेवानुं थाय ने अने अहियां पोतपोताना कार्यने अर्थे वणां जोक आवे बे, माटे दुर्दैवना वश थकी पूर्वनी पेठे तमने कुविकल्प उपजे अथवा बी जा कोइने पण कुविकल्प उपजे तेमाटे शीलनी परीक्षाने अर्थे एक कमल तमनें आपु . जो परपुरुप उपर माहरं मन बगडशे तो ते कमल तुरत करमाइ जाशे, अने ज्यां सुधी माहहं मन इढ हशे त्यांसुधी विकसित रहे शे, एम कही परमेश्वरनी पूजा करी परमेश्वरनी साख्यें कमल अजितसेन ने आप्यु. अजितसेने पण विस्मय पामी ते कमल लीधुं. हवे ते कमलनु परिमल घणुं विस्तरे, नित्य जोगि थको रहे. ते कमलने सर्वदा विकस्वर थ येलो देखीने सर्व नगरनां लोक पोताना चित्तमां चमत्कार पाम्या अने वि चारवा लाग्या के बीजा कमल तो मात्र श्वासोवासथी पण तरत करमाइ जाय अने आ कमल तो सर्वदा विकस्वर रहे ,ते सर्व शीलनु माहात्म्य डे.