________________
अर्थदीपिका, अर्थ तथा कथासहित. २०५ माटे ए सुनट नथी. एम कहेवाथी ते शेठ पोताना मनमा अत्यंत खेद धरतो विचारवा लाग्यो के अहो ! जूठ ए उष्ट परिणामी स्त्री माराथी अव लूंज बोले . वली आगल चालतां एक स्वर्ग जेवं मोटुं देवल आव्युं ते देखीने शेठ कहे के आ देवल घणुं श्रेष्ठ , ते सांजली शीलवती कहे ने के ए श्रेष्ठ नथी, अने आपणा कामर्नु पण नथी. एवं सांजली शेठ मनमां चिंतववा लाग्यो के सर्व काणे ए उन्मत्तमी पेरें बोले ले. वली पागल चालतां घणी वस्तिवालुं दिये संपूर्ण एवं एक सुंदर नगर आयुं. ते नगरनी वचमां रथ निकल्यो, ते देखीने शेठ कहेवा लाग्यो के केतुं सारं, महोटुं वस्तिवालु, रुदियी संपूर्ण एवं था शहेर जे ? माटे यापणे इहां ए क रात वासो रहीये. त्यारे शीलवती कहे बे के श्रा नगर, अरण्यनी पेरें शुन्य नासे . ते सांजलीने वली पण ससराने खेद थयो, वली आगल चालतां एक गामडं आव्युं तेमां प्रवेश कस्यो, ते गामडुं देखी शेठ कहेवा लाग्यो जे आ नजड गामडंडे. त्यारे शीलवती कहेवा लागी जे, आ गामनो वास घणो श्रेष्ठ जे. आवां वचन सांजली ते शेठ कोमल हृदयने विपे खेद धरतो मनमां विचरतो हवो के अरे ! ए वन विपरित शिक्षिक अश्वनी परें उविर्नीत , अने उट हृदयवाली सर्पिणी सरखी . आ व हूनुं मातुं चरित्र मारा पुत्रं कर्तुं ते समग्र निश्चें साचुंज जे. कयुं, न कयुं ते तो कोण जाणे में ? पण बाबु वाकुं बोलवाथी ए प्रत्यद जूतुं बोलनारी जे.
हवे तेनो रथ गाममां चाल्यो जाय ले तेवामां शीलवतीनो मामो ते गाममां बसे , तेने खबर मट्याथी त्यां आवीने घणा आदरथी ते शेठने पोताने घेर तेडी गयो. अने नली युक्तियें करी तया बदु नक्तिथी बनेने नोजन कराव्यु, अने घणुं सन्मान कयु. अवसरें बीजो कोइ मले तोपण घणां वानां करे,तो वली सऊन मजे तेनुं तो गुंज केहे ? हवे बपोरनो व खत.होवाथी ताप घणो हतो तोपण शेठे रथ अागल चलायो. कवि कहे डे के,अथिर चित्तनोधणी गुनस्थानकने विपे पण घणी वार केम रहे? तेथी केटलीक नूमि आगल चाव्या त्यां एक सारो वड श्राव्यो, एटले ते शेठ रथथी उतरी तो बेटो,अने शीलवती पण रथथी उतरीने रथनीज बया ये बेठी. तेवारे शेते कह्यु के हे वदु, तमे वडनी बायां नीचे आवी वेशो. पण जाणे ते रीसाणी होय नहिं ? तेम ते वडनी बांया बांझीने वेगली