________________
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. चनाहार परिग्रहं प्रतिश्रुत्य वासुकिस्खसारंनाग कन्यापरिणी तवान् । श्राप नसत्वांचतां निरपराधामपिविरहवाहिलपंतीमपिच । पुनस्तपसेतत्याज क वयोपियतिकल्पतया अल्पबंधकएवेति ॥१॥ नावार्थः-जरत्कारपि बालक अवस्थाथीज तपधारी हतो तेथी तेने तेना संतानना अनाव यी पितृ नरकमां नीचेमुखें पड्या दता, तेउन जोइ पोते पुःखी थयो तथा ते पितृनना वचन थीदार परिग्रह करवो एवी अाझा सांजलीने वासुकीनी वेहिन नागकन्याने पोते परण्यो ते ज्यारे गर्जिगी थत्यारे ते निरपराधी अने विरहना मुख थी विलाप करती एवी ते नागकन्यानो त्याग करीने पोते वनमा गयो. वली उपनिषदमां का डे के जे दिवसे वैराग्य थाय ते दिवसेज प्रव्रज्या लेवी. घरमांधी अथवा वनमाथी निकलीज संन्यास न करवाथी ब्रह्मना स्थानमां जाय ॥१॥ एरीत श्रावक पण यति मुनिने तुल्य होवाश्री अल्प प्रतिबंध वालो ने. ए सोलमी गाथानो अर्थ थयो ॥१६॥
हवे चोथा अणुव्रत उपर दृष्टांत रूपें शीलवतीनी कथा कहिये य.
घणी शहियें करीनरेलुं नंदनवन सर नंदनपुर नामें एकनगर ने तेमां जेवू नाम तेवांज गुणवालो अरिमर्दन नामें राजा राज्य करे . ते नगर मां बधा व्यवहारिमां मुख्य, अने जेने जडपणानो शपण नथी, एवो र नागर, नामें शेत वसे जे. ते शेठने सोनाग्य लक्ष्यीयें करी सादात लक्ष्मीज जागियें होय नहिं ? एवी श्री नामें स्त्रीले. ते स्त्री नागरवेलनी पेरें जले गुणें करी जगतने मानवा योग्य ने. परंतु तेने पेटे पुत्र नथी तेथी ते पोतें पोताना जन्मने निष्फल माने जे. तेम शेठ पोते पण श्रीजिन धर्मनो जाण बे,तथा घरमा झदिनो पारनयी एवो ने तोपण पूत्रना अनावथी घणी संप त्तिथी जरेला एवा पोतानां घरने शून्य अरण्य सरखं माने जे. कह्यु के ॥ यत्र न स्वजन संगति रुन्चै, यत्र संति न लबू निशि शूनि ॥ यत्र नैव गुण गौरवचिंता, हंततान्यपि गृहाण्य गृहाणि ॥ १॥ नावार्थः- ज्यां अत्यं त पोताना स्वजननी संगति नथी, जेहना घरने विपे नाहनां नाहनां बा लको नथी, जेहना घरने विपे गुणनी मोटाइनी कालजी अने आदरनी चिंता नथी,दंत इति खेदें तेहना घरने घर न कहीये. हवे आ प्रमाणे पुत्र रहित घर होवाथी ते शेठनी स्त्री कह्यु के गमे तेम करी आपणे घेर पुत्र