________________
१८८
जैनकथा रत्नकोप नाग चोथो.
फेरवी नाख्युं. कारण के न्यायमार्गमांहि निपुण एवो राजा तो घणो सा रो वे पण जिहां प्रधान महोटो डुर्जन ने त्यां राजा शुं करे ? जेम घरनो धणी घणो उत्तम होय, पण घरनी स्त्री महा कूहाड होय, त्यारे घरना ध
नुं धायुं शुं थाय ? पढी राजायें कह्युं के जेम शुक्लध्यानविना मोह नथी तेम तुजने पण पितानुं कल आप्याविना तृटको नथी. ते सांन ली धनदत्त चिंतातुर थको मित्रसहित जामिन यापी पोताने घेर गयो.
शुद्ध चरित्रमांहे मुकुटसमान एवो धनदत्त विविध उपाय चिंतवतो, वृद्ध बुद्धिवंतने पूजनो, सहस्रदेव मूलदेवादिनां श्राख्यान सांजलतो थको जिहांसुधि उपाय कशो जड्यो नथी त्यांसुधि यति दुःसह दुःख धरतो हवो. खाशा सहित प्रति दुःसह दुःख होय तो माणस सहे, पण याशा रहित जे दुःख होय, ते तो महोटा लोकोने पण सेहवं यति दुस्सह थाय बे. वे धनदत्तने पोतानो मित्र कहेवा लाग्यो हे मित्र ! ताहरु धन देवाने
ते धूर्त व्यापारीयोयें खोटं खत करी राजाने देखाड्युं वे, एटला मा टें तुं खेद कर मां प्रायः पुष्यथी सर्वथा नाहरो जय थाशे. पूर्वे पण अनुनयं बे, जे धर्मे जय ने पापें य, ते माटे ते पापीनो दय थागे. एवां उत्तम सुकतनी पेरें ते मित्रनां वचन सांजलीने याशा सहित आप दारूप समुइमां पडेलो ते धनदत्त जेम समुइमां पडेलाने प्रवहणनुं पाटि युं मजे तेवारें तेने यानंद प्राप्त थाय. तेम खानंदने प्राप्त थयो.
वे एकदा year प्रेो थको ते धनदत्त वनमां स्मशान भूमिका ने विषे गयो. त्यां पूर्वनां पुण्यना उदययी एक वांदरो थाव्यो ने ते वांदराने खरज श्राववाथी स्मशानमां पडेला कुंन संघातें तेणे शरीर घस्युं तेथी ते कुंनमां धनदतें पोताना पिताना यर दीवा, ते वांच्या, तेथी जाएयुं जे ए राजानुं खत तो खोडुं बे, हमणानुं लखेलुं छे. कारण के तेमां तेना पितानां मरणतिथि विगेरे नोंघेलां हतां खने ते खत तो मुवा पठीनी मितिनुं हतुं ते जोइने जेम कोइ नव निधान पामे तेने जेटलो हर्ष उपजे तेटलो हर्ष धनदत्तने उपन्यो हवे हर्षनो जस्यो मित्र सहित राजा पासें जइ, वनवतो हवो के हे राजन! ते खत खोटं नवुं धूर्ते कल्पित करी लखीने आपने दीधुं बे, ए मारा बापनुं लखेलुं नथी. हे राजन् ! मारा पिता मू वा पीना वरसनुं या खत बे. न मानता हो तो मारी साथै स्मशान