________________
- अर्थदीपिका, अर्थ तथा कथा सहित. १७३ एवो इव्यने लोनें परवश थयो. तेथी जेम नव्यने उपदेश सांजव्याथी प्रती त उपजे तेम ते ब्राह्मण पण वेश्यानी कहेली वातने सत्य करी मानतो हवो. अने गणिकाने केहेवा लाग्यो जे जेटलुंधन होय,तेटलुं तुं लावी अहीयां मूक, या घर तारुं ,इहां कांड विणससे नहिं. महारा घरने विपे महारी कायानी पेरें यत्नथी ते ऽव्यने ढुं राखीश. सघलुं तमारुंज ने, जे वारें तमारे जरूर पडे, तेवारें लेजो. माटे एमां पूq झुं बे ? अने विचारवं झुंने ? अने वली विलंब पण श्यो करवो ? माटे जे धन होय ते उतावले ला वो. कवि कहे व् अहो ! धूर्त्तनी धूर्तता जुवो केहवी ने ? एम कही ते गणि का पोताने घेर जश् चार दासीयोने माथे चार पेटीयो मूकी रात्रिने समये ते वाणिया साथे संकेत करी ते विप्रने घेर अावी. तेने देखी विप्र पण संतु ट थइ नतीने ते गणिकाने घरमां लइ गयो अने जेवामां ते पेटीयो अंदर मूकवा जाय , तेवामां ते वाणियो पण तिहां आवीने ब्राह्मण प्रत्येक हेवा लाग्यो जे में जे रत्ननी गांसडी ताहरे त्यां अगान मूकीने, ते मने आप. ते सांजली विप्र विचारवा लाग्यो जे जो हमणां नहिं आपुं, तो क्ले श थाशे अने अवश्य धन पण नहिं मूके ! माटे ए थोडे रत्ने झुं थवावानुं ! एम चिंतवी ते रत्ननी गांसडी ते वणिकने आपी दीधी अने कह्यु के तुने ता रा रत्नो सोंप्यां , हवे ताहरे माहरे कांश लेवादेवा नथी. हवे तुंबा वात को आगल कहीश मां,एहवामां पूर्वे करी राखेला संकेतवाला कोक पुरुषे आवीने ते गणिकाने वधामणी आपी के तहारो पुत्र कुशलदमें घेर आव्यो बे,एवी वधामणी सांजलवाथी ते कारमोज हर्ष देखाडती चार दासीयो सा थें नाचवा लागी, तेटले ते वाणियो पण पोतानी थापण पानी थाववा थी तेनी साथै नाचवा लाग्यो, ते सर्वने नाचतां जोश्ने विप्र पण नाचवा लाग्यो, त्यारे ते गणिकायें पूज्यु जे हे ब्राह्मण ! तुं केम नाचे जे ? ते सांन ली ते बोल्यो के या धूत्तारो धितो ,तेणे दुं नाचुं . ए प्रकारे ते बाणियो ग शिकाना पसायें करीने ब्राह्मण पासेंथी पोतानां रत्न पाम्यो, तेमांथी गणि काने देवायोग्य दश्ने हर्षवंत हृदयें पोताने मंदिरें गयो.
हवे मित्रने जे रत्न आप्युं हतुं, ते मागवाने ज्यारे ते वणिक गयो, त्या रे ते धूर्त मित्र कहेवा लाग्यो के में तो तारी स्त्रीने हाथोहाथ ते रत्न आ प्यु जे. ते सांजली ते वणिकें पूब्युं के तें रत्न आप्युं, ते वखत को सादी