________________
.
.
१४२ जैनकथा रत्नकोप नाग चोयो. लोकेपि श्रूयते यस्मात्, कोशिको नरकं गतः ॥ १ ॥ नावार्थः- जे मी पर ने पीडा उपजे, एवं सत्यवचन पण न बोले, जेमाटें लौकिकमांहे पण सांनलीयें बैये. जे सत्यवचन बोलतां पण कौशिक ऋषि नरकें गयो ॥१॥ इहां स्वदाराना ग्रहणनेविषे उपलक्षणथी मित्रादिकनो पण मंत्रनेद जाण वो अने स्त्रीपण जरतारना गुह्यनी वात अथवा पोतानी सखी संबंधी गु ह्यनी वात अन्यने कहे ते पण ए अतिचारमा लेवी. ४ चोथो मृपानपदेश ते कोश्वे जगने परस्पर विवाद थयो होय तेमां जेनी उपर पातानो राग होय तेने वैरी जीतवाना उपायना उपदेश थापे,परने उग वाना नपाय शीखवे,मंत्र,यंत्र बोपधादिकना उपदेश आपे,जेमां निर्दयिपणा नीमुख्यता होय एवां शास्त्र जणावे ते सर्व मृषा उपदेशरूप अतिचार जाणवा.
५ पांचमो कागलमा खोटी मोहोर करवी बीजाना जेवा यदर लखीने जूना अर्थ लखवा ते कूटलेख अतिचार जाणवो. गाथानो शेप अर्थ पूर्ववत्.
हां शिष्य पूजे जे के,कूडा कागल लखवा, ते तो महोटुं असत्यज ते,तो ते करवाथी शी रीतें व्रतनंग न थाय? अर्थात् थायज. हवे गुरु केहे ले के हे शिष्य! तें कर्तुं ते सत्य बे,पण एटबुं विशेष के असत्य महारे न बोलवू, एवं पञ्चरकाण करेलुं ने, तेथी खोटा लेख लखवा ते वात लखवामां आवी पण बोलवामां न यावी, एवे अनिप्रायें करीने मुग्धबुधिने व्रतनी अपेक्षा रहे : तेमाटे ए कूटलेखने अतिचारज जाणवो. जो जाणपणे लग्वे, तो अतिचारपणुं जे जे कारण माटे ॥ यतः ॥ सहस्साप्नरकाणाइ, जाणंतो जर करितो नंगो॥ जण पुणणाईनोगा, इहितो तो अश्यारो ॥ नावार्थःविचास्या विना जूतां आल थापे, ते जाणी करीने जो करे,तो व्रतजंग थाय पण जो अनुपयोग पणे लखे, तो अतिचार जाणवो ॥ १ ॥
हवे ए सत्यव्रत पालन करवानुं फल कहे . एनाथी लोकने विश्वास नपजे, जगतमां यश वधे, पोतानो स्वार्थ थाय,सर्वने प्रिय लागे, सर्व को तेनुं वचन मान्य करे, तेनुं वचन अफल न थाय, तेनां वचन सर्वने मधुर लागे,एटला गुण थाय,जेमाटे सघलाए मंत्रादिक योगसिदिपामवी. तथा धर्म,अर्थ अने काम, ए सर्व सत्यनाज बांध्या बे, रोगशोकादिक पण सत्य थकी नाश पामे, जे सत्यवादिपणुं , ते यशचें मूल . सत्यवचन ते पर मविश्वासनुं कारण बे, सत्यवचन ते स्वर्गनुं बारj , सत्यवचन ते मोदें