________________
१२६ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. एवं काम करीश नही. एम कही विद्याने बलें कुसुमश्रीये वेगे करी राजाने बंधनमुक्त कस्यो. ते मूर्तिमंत महोटा कर्मोथीज जाणे मूकाणो होय नहीं?
पली राजा शीघ्रपणे स्वस्थ अंग करी सावधान थ पृथ्वी उपर बेगे थको कहेतो हवो के हरिबलनी स्त्रीयोना प्रसादथकी गुं उष्प्राप्य था य ? अर्थात् सर्व प्राप्त थायज अने कुःख पण टले. एम कही अतिश यपणे बदुशोच करतो थको क्रांश्क पोतानी आंख्यो ढांकीने मंदमंदगति यें राजा तिहाथी निकल्यो, अने मार्गमां घणो पश्चात्ताप करतो हवो केःअरे हुँ घणो वगोवाणो! एम विचारतो गुप्तपणे पोताने घेर आव्यो. तिहां बाह्य सुखना आपनारा एवा अनेक उपाय करीने रात्रि निर्गमन करी. प्रनातें दांत जवाथी लजा पामतो थको कांक मिष करी मुख ढांकी राज सनायें यावी बेतो. अने बानी रीतें सर्व पोतानी वात मंत्रीने कही, तेथी मंत्री पण सर्व समाचार जाण्या. तेवारें जेम तत्त्वनो जाणपुरुप संसार नुं स्वरूप विचारे, तेम मंत्री पण विचारतो थको कांश्क नय, कांक को तुक अने कांक करुणा, ए त्रणवाना समकालें पामतो हवो.
हवे हरिबलें पोतानी स्त्रीयोनुं करेलुं अत्यंत विचित्र चरित्र जोयु,राजा घरथकी गया पड़ी स्त्रीयो प्रत्ये कहेतो हवो के तमारे अघटितकार्यना क रनार राजाने एमज कर उचित हतुं. कारण के मूर्ख होय, ते प्रास्फाल्या विना अने अरहो परहो कस्याविना पाधरो थायज नही ! जेमहीणो सार थि रथने उन्मार्गे चलावे,तेम कपटी मंत्रीयेंज राजाने पुर्बुद्धि देइने उन्मार्गे नाख्यो ॥ यतः ॥ नृपतिर्नरश्च नारी, तुरगस्तंत्री च शास्त्रमथ शस्त्रं ॥ चा रुत्वाचारुत्वे, स्यातामेपां परायत्ते ॥ १॥ वल्लीनरिंद चित्तं, वरकाणं पाणियं च महिला उ ॥ तब य वच्चंति सया, यबय धुत्तेहिं निऊंति ॥ २ ॥ नावा र्थः-राजा, पुरुप, स्त्री, अश्व, वीणा, शास्त्र, तथा शस्त्र, एटलानुं सुंदरपणुं अने हीनपणुं ते सघलुं परने वश होय ने एटले जेवा तेने सोबती मले, ते वा ते शोना पामे ॥ १ ॥ वली कह्यु के के वेलडी, राजा, मन, व्याख्यान तथा पाणी अने स्त्रीयो एटला जन तिहांसुधी पोताने मार्गे चाले, के ज्यां सुधी तेने धूर्त नथी मल्या. अर्थात् ते सर्व, नीच, जडनी सोबतें हीनपणा ने पामे , तथा उत्तमनी संगतिथी उत्तमपणुं नजे जे ॥२॥
माटे जेम विषमज्वर विषम सन्निपातें करी मल्यो थको प्रतिकार