________________
अर्थदीपिका, अर्थ तथा कथा सहित. १३३ गुप्त रहीने अमारी बेजणीयोनी चतुराई तथा महापण जुवो. जे स्त्रीयो युं करे ? हरिबले पण तेमज कमु एटले राजा आव्यो, अने ते वे जणीयो राजाने आदर सन्मान तथा बासन आपवादिक सर्व नचित साचवती हवी. अने राजाने पूबती हवी. के हे स्वामी ! या अवसरें आपने यांहीं याव्यानुं गुं प्रयोजन हतुं ? तेवारें राजा घेलानी पेठे हसतो अतिशय उ हवास पामतो कहेवा लाग्यो के हे कामिनीयो! तमें झुं नथी जाणतीयो जे हुं तमने माहरे घेर तेडी जवा आव्यो लु ? माटे चालो पधारो. एहवं राजानुं वचन सांजलीने ते बन्ने जपीयो कहेती हवी. के हे राजन् ! ए ता हरं बोलq उचित नथी तुं सेवक जननो बाप सरखो बो. जे लोक अनर्थ करता होय, तेने तुं वारी राखे तो तुं पोतेंज अनर्थ करे . ते तुमने को ण वारे ! परस्त्री जो देवतानी स्त्री सरखी स्वरूपवाली होय, तो पण शीघ्र परहरवी ! तेमां वली सेवकनी स्त्री तो पुत्रीनी पेठे तथा पुत्र वदनी पे में विशेपें डांमवी जोश्ये. राजा जे ,ते प्रजाने अन्याय करतां देखी दंगक रीने वारी राखे, पण जेवारें राजा पोतेंज अन्याय करे, तेवारें तेने कोण वारवा समर्थ थाय ? जे चोकी करे, तेज चोरी करे ? जे वलावीया हो य, तेज धाडी थइने संघने खुंटे ? पाणीथकी जेवारें अनि उठे, सूर्य थ की जेवारें अंधकार व्यापे, तेवारें शो उपाय थाय ? तेमाटे तुमने ए शी घेलबा थडे, जे तुं अमारी वांडा करे ले ? था तारी वताकथी. अमा रां प्राण जाशे, तो जावा देणुं तो पण अमें अमारा शीलने मलिन कर झुं नहीं ? ॥ यतः॥ वरं शृंगोत्तुंगाशुरु शिखरिणः कापि विषमे, पतित्वायं कायः कनिषदंतर्विदलितः ॥ वरं न्यस्तोहस्तः फणिपतिमुखे तीक्ष्ण दशने, वरं वन्ही पातस्तदपि न वरः शीलविलयः॥ १ ॥ नावार्थःचां ने शिखर जेनां एवा महोटा जे पर्वत तेना विषम प्रदेशने विषे पडी ने आ कायाने कठिण पाषाणमांहे दली नाखवी ते श्रेष्ठ , वली तीखा दांतवाला शेषनागना मुखमां हाथ घालवो, ते श्रेष्ठ , तथा अग्मिने वि पे पडवं ते श्रेष्ठ , पण शीलनो लोप करवो, ते श्रेष्ट नथी ॥१॥
ते कारण माटे हे राजन् ! अत्यंत कटुक में विपाक जेना एवा पर स्त्री संजोगना पापथकी तुं विराम पाम. ॥ तक्तं ॥ सुकते सत्यपि कर्म णि,उर्नितिरेवांतरे श्रियं ॥ हरति तैलेझुझुक्तेऽपि हिदीपशिखां हरति वाता