________________
२२२ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. कार्य साधशो ! हवे राजायें नगर बहार एक महोटीचय खडकावी ने अनियें प्रज्ज्वलित करी. तेथी जाणीयें राजा पोताना यश रूप सर्व धनने बालवा माटेज हरिबलना शरीरने बालवा बतो होय नहि ? पड़ी हरिबलने बहु मान देखाडवा माटे राजा, पोताना सर्व परिवार तथा प्रधानादि संघातें हरि बलने घेरथी तेडीने चिता समीपें बायो. हवे नगरनां सर्वे लोकोयें कोलाहल करतां राजा तथा प्रधानने उनो देतां, हाहाकार करतां, कौतुक जोते थके हरिबलने अग्निमां प्रवेश करतो दातो. ते चयमां पडतां वेंतज सर्वना दे खतां जस्म थइ गयो. ते दरिबलना बलि जवाथी सर्वे नगरनां लोकोने अ त्यंत शोक थयो, अने राजा तथा प्रधानने अति हर्ष थयो.
हवे लोक सर्वे हरिवलनी प्रशंसा करे , अने राजा तथा प्रधाननी निंदा करे ने. हरिवल एटले सिंहना सर बल तथा हरिबल एटन्ने वि ष्णुना सरखं बल तेमज इंइना सरखा तेजने धारण करनार हतो, एवा प्र तापी पुरुषने राजा तथा प्रधाने कपटथी मास्यो, ते बहुज खोटुं काम कत्यु !! ! ते अतुल स्वरूपवान् एवी ललनानी रूपलक्ष्मीनी लालचें राजायें एहवं क यु. माटे एना सरखो अधर्मी बीजो कोई नहीं जेम सडी गयेला कलेवरमां थी दुर्गध विस्तरे ले,तेम राजाना अधर्मनो अपकीर्तिरूप उन्ध विन्तरतो हवो.
हवे हरिबलें अग्निमांहे पडतां थकांज सुस्थित देवताने संनायो,तेना सा निध्य थकी लगारमात्र पण शरीरें पीडा थइ नहिं जेम सुवर्ण तपाव्युं दीप्ति पामे,तेम हरिबल पण कांतियें करी दीपतो हवो.अंजन सिधिनी पेठे तत्काल चयमांथी नीकलीने अदृश्य थको एकांतें रह्यो. अने रात्रि पडी,एटले पोताने घेर आव्यो. हरिबलने देखीने तेनी बेदुस्त्रीयो प्रमुदित थइ,विस्मय पामी थकी पोताना आत्माने धन्य मानती तुंबडामांहीथी अमृत बांटती हवी. तेणे क रीने हरिबलनु शरीर देवता सरिझुं यतुं हवं. पुण्यना नदयथी झुं न संनवे ? पुण्यवंत पुरुषने उर्जन लोक, कष्टना समुश्मा नाखे, तेज सुखनो समु थाय. ए रीतें पुण्यवंतने यापदा ते संपदा रूप थाय, जेम अगरने आगमां नाखीयें तो उलटी सुगंधता विस्तारे.
हवे हरिबल, पोतानी वे प्रिया साथें प्रेमबालाप करे . तेटले राजा कंदर्पज्वरें पीड्यो थको अत्यंत मदोन्मत्त थइने हरिबलना घरने विषे या व्यो. तेने आवतो जोइने ते बे स्त्रीयो हरिबलने कहेती हवी. के तमें घरमां