________________
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. समयें संगीत मंमावे. राजा पण तेमज विस्मय पामतो सानले. अने चं लेखा पण प्रनातनां वाजा वाग्यां सांजले के नाटकने विसर्जन करी क न्याने पिताने घेर मोकली पोतें महेलमां आवी बेसें.
राजा ते नाद्यनी जगा शोधवा माटें घjय नमे, पोतें जूवे, जोवरावे, पण नाटकनी जगा क्यांहि मलें नहीं. एकदा राजा,राजसनायें आवी बे ग, तेवारें सर्वने पूब्यु के रात्रं संगीत क्या थाय ? पण कोई जवाब आपे नहीं. एम ते राजा नाटकना स्थलनी शोध माटे को दिवस अति क्रमतो, क्यारे ए स्थानक देखलं ! एवे ध्याने रहे .
चंलेखायें राजानो मनोगत नाव जाणी एक कन्याने योगणीना वे पनो प्रांमबर करावी संकेत करी शीखवीने राजानी समीपें मोकली. ते योगणीने वेशें राजसनायें प्रावी. राजायें मान देश आसन आपी बेसाडी. ते पण राजाने आशीष पापी वेती. राजायें प्रजयं हे स्वामिनि! तमारा मांहे शीशी शक्ति ? योगणी कर्वा तमारे शक्ति पूढीने गुं करवानुं ने ? जे काम होय, ते कहो, तो करी आपीयें. एवं तेनुं वचन सांजली राजा तेने पोताने घेर तेडी लइ गयो. नलां जोजन करावी, जलां वस्त्रे करी संतोषी. वली रात्रिने समयें संगीत सांजली राजायें कह्यु ए संगीत क्यां थाय ? ते मुफने देखाडो. योगणी कह्यु ए देवतानां नाटक ए वी रीतें देखाडाय नहीं माटें जो तमने जोवानी श्वा होय, तो तमारी अांखे त्रण पाटा बांधी पड़ी देव शरीर तमने आपीने तिहां तेडी जश्गुं. राजाये ते वात पण अंगीकार करी. प्रजात समयें योगणीयें मंगल मंमा व्युं,मंत्रजाप करवा लागी. 'फुटफुट्स्वाहा' एवो जाप करती रात्रिने सम ये लोकोनी श्राव जाव बंध थया पली राजानी अांखें त्रण पाटा बांधीने चंश्लेखाने घेर तेडी गइ. तिहाथी चंदनश्रेष्ठीने घेर लश् गइ, तिहांथी हार निवासिनी देवीने घरे लश् गइ, पडी सलंग नवनना हारने विषे एकांतें राखीने अांखना पाटा बोड्या, तेवारें राजायें पाताल भुवन दीतुं ते जाणे सादात् देवनुवनज होय नहिं ? तेनी मध्यमां रत्नमय सिंहासने बेठी चंश्लेखा दीठी,राजायें जाण्यु ए कोक महर्दिक देवनी देवांगना ले.
पनी राजाने देखी पञ्चास कन्यायें न्हाना प्रकारनुं संगीत मांमधु, ते जो राजायें विचायुं, जे मने जे लोचन मव्यां , तेनुं फल दुं आजे पा