________________
३५८
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
बेसी, घणी दासीयें परवरीथकी महोटा थामंबर सहित राजसनायें था वी. राजा तेनुं रूप देखी चमत्कार पाम्यो हवे राजाने चंड्लेखा प्रत्युत्तर यापशे, ते कौतुक जोवाने यर्थे तिहां घणां लोक एकतां थयां. चंड्लेखा पण राजाने प्रणाम करी पोताना पिताना खोलामां यावी बेठी.
राजायें पूयं तहारा पितायें महारी घोडीना जोला किशोर घोडा केम लइलीघा ? चंड्लेखा बोली के हे राजन् ! तहारुं वचन संजाल, राजा घणुयें संचारे पण सांजरे नहीं. तेवारें चंड्लेखायें कयुं के एकने या नव नी वात पण सांनरे नहीं खने एकने घणा नवांतरनी वातो सांजरे ! एखा पापणा ज्ञानावरणीय कर्मनी केवी विचित्रता बे ? ते वचन सांजलीने व ली पण राजा घणो उपयोग दीये पण कांइ स्मरणमां यावे नहीं, तेवारें राजायें चंश्लेखाने कयुं, मने कां सांजरतुं नथी, माटे तुंज कहे. चंइलें खायें कयुं, तहारेज वचनें ए तुरंगम जो महारा पिताना थाय, तो हुं ल जं, नहीं कां महारा घरनुं सर्वस्व प्रापुं. एवं पण करी पढी राजाना न्या यना दफतर मगाव्यां, तेमां लखेलो श्लोक काहाडी राजाने कह्युं या श्लोक वांचो. ते श्लोक वांच्यो के तुरत ते राजानुं श्यामवदन थयुं. चंश्ले खायें कयुं न्यायपूर्वक बोलजो. ए अश्व किशोर महारा याय, के नहीं थाय ? राजा गुं करे वचने बंधाणो, ते केम पलटाइ शके ? मंत्री प्रमुख स मस्त लोक चंड्लेखानी चतुराई देखी चमत्कार पाम्यां. चंड्लेखा राजानी विदायगिरी मागी गाजते वाजते घेर यावी. सघला किशोर घरे आली बांध्या. नीला नीला जव मगावीने किशोरने खवरावता हवा.
हवे राजा अपमान पाम्यो थको विचारवा लाग्यो के हुं एनुं पालिय हण करी मारे वश याणीने हेरान करूं ! एवं चिंतवी चंदनशेठने तेडावी कयुं, तहारी पुत्रीनुं पाणिग्रहण तुं महारी सार्थे कराव. शेतें खावी पुत्रीने पूढधुं पुत्रीयें ते वात कबूल करी, तेवारें महोटा महोत्सवें राजाने पुत्री परणा वी दीधी. परया पछी राजायें तेने रहेवामाटें पोताना महेलथी घणुंज दूर एक प्रासाद करावीने तेमां तेने राखी ने कहेतो हवो के तुं तो गमे तेवी धूतारी हती, पण जो के महारी खबडदारीची में पण तुमने कहेवी धूती बे ? राजा कहे बे, के हुं प्रतिज्ञा करूं बुं ते तुं सांजल. खाजदिवस थी मामीने ढुं तुने कामरागें करी बोलावीश नहीं. ते सांजली चंड्लेखा