________________
३४७
जैनकया रत्नकोष नाग त्रीजो. ए पापिणी, नाम कोण लीये ? तुं आंहीथी गया पली एणे कोश्कनी साथै य नाचार सेव्यो तेथकी गर्न रह्यो, कुलने कलंक लगाडयुं, माटें अमें घरथकी कहाढी मूकी, एटj सांजलतां वारज सागरचं मूळ खाइधरती उपर प ज्यो. तेने शीतलोपचारें करी मूर्जा टाल्यानंतर विलाप करवा लाग्यो. मा तायें कडं के हे पुत्र ! तुं तहारी स्त्री पासें याव्यो हतो, तो अमने जणा वी कां न गयो ? सागरचं कर्तुं तमें महारूं नामांकित मुशरत्न केम न । लव्युं ? मुशरत्न तेणें देखाड्युं तेम बतां तमें केम घरथी बाहिर काढी मू की. इत्यादिक घणा लेना दीधा.बीजुं माता पितानी साथें झुं जोर चाले!
पनी धनुष बाणनो नाथो लश् अनिग्रह करी चाव्यो जे जिहांसुधी मृ गांकलेखा न मले, तिहांसुधी महारे घेर आवq नहीं. एवो निश्चय करी मित्रने जाण कस्याविना एमज चाल्यो, ते गाम, नगर, खेट, खर्वटें जमतो पंथीजनोने पूजतो पूबतो जाय , एवामां हेडंब नामें राक्षस मल्यो, ते प्र गट थ कहेवा लाग्यो के मुफने तहारी स्त्रीनुं रूप पून. ते मृगांकलेखाने दूं गली गयो ते वचन सांजली सागरचंड कोपाकुल थको रासने गाल दे मारवा नग्यो. राक्षस पण वेतालरूपें वधवा लाग्यो, वधतां वधतां ता लप्रमाणे थयो, तेवारें कुमरें वेताल जागी पंचपरमेष्टिनुं स्मरण कडे. ते ना महिमाथी वेताल नाशि गयो.
सागरचं स्त्रीना वियोगथी मरवाने अर्थे केटलांएक काष्ठ एकतां करी महोटी चिता रची, अने कहेवा लाग्यो अरे देव, दाणव, सिम, गांधर्व, सर्व सांजलजो जे में निरपराध। सतीयोमांहे शिरोमणि एवी महारी प्रियाने घ णा वर्षलगण संतापि तेमाटे हुँ महापातकी थयो , ते पाप गुचकरवाने अर्थे अमिमांहे ऊपापात करुं बु. एवं कही जेटले अग्निमां पडवा कुदको मारवा लाग्यो, एटलामां सुयशा नामा सिमपुत्रं यावी वाखो. के हे महा पुरुष ! तुं आत्मघात म कर, तुं तहारी प्रिया अने पुत्र साथै मली घणां सु ख नोगवी दीदा लश्ने मोदें जाइश. तहारो सुरेंदत्त पुत्र तथा मृगांकले खा स्त्री सिद्धार्थपुरने विषे प्रियमेलक उद्याने श्रीकृषनदेवना चैत्यने विषे मलशे. तेनुं एंधाण ए जे एज निन्ननी पालीथकी नाशि गयेली मृगांकलेखा नी सखी चित्रलेखा तुमने मार्गमां मलशे. तो ए वात तुं सत्य मानजे. पड़ी चित्रलेखाने लातुं सिक्षार्थपुरमा जाजे. हवे मुजने अनुज्ञा श्राप तो ढुं नं