________________
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. वाजें आवी चाख्या गया. हवे गुरु विना अब थका रडता फरो ॥ यतः ॥ रुस चोजतो, वह हियएए अणुसर्य नगि ॥नव कहिकरणिके, गुरुस्स आलोण सो सीसो ॥ १ ॥ जीहाए विलिहितो, न नद सारणा जहिं त जि॥ दंमेण य वि रोहो, गुरुकुलवासेण कित्तस्स ॥ २ ॥ एम शय्यातर श्रा वकें घणुये हंकास्या बता जय पाम्या थका बोल्या जे अमने गुरुनो वरांसो पड्यो आज पनी अविनीतपणुं नहिं करीयें, माटे अमने गुरुनी शुदि कहो, तो तिहां जश् गुरुने पगे लागी अविनय खमावी गुरुनी आझामां रहीयें!
त्यारें शय्यातर श्रावकें ते सघला चेलाने पाधरा थया जाणीने कह्यु के गुरु आहींथी अमुक नगरें गुरुना शिष्यना शिष्य श्रीसागरचंशचार्य , तेमनी पासें गया , तिहां तमें जान. __ पड़ी ते सर्व शिष्योनो समुदाय तिहां चाल्यो. मार्गमां लोक पूले ए कोण जाय जे ? तेने कहे के ए कालिकाचार्य जाय जे. एम परंपरायें साग रचंाचाय सांजल्यु, जे महारा गुरुना गुरु कालिकाचार्य आवे . तेवा रें हर्ष पाम्यो थको पासें बेठेला तेहिज कालिकाचार्य डे, तो पण पोतें अजाण , माटें तेमनेज कहे , के बाज महारा पितामह श्रावशे, ते वारें तेणें कडं में पण ए वात सांजली जे. एम करतां केटलिएक वेलायें साधुनो समुदाय आव्यो. सागरचंाचार्य पोताना गुरुयाव्या जागी ठी नना थया, तेवारें साधु बोल्या तमें बेसो. अमें तो सर्व यति बैये, अने आचार्य तो पहेलाज घणा दिवस थया तमारी पासें अाव्या . सागरचंश चार्ये कयुं हां तो एक मोसो साधु आव्यो, प्राचार्य तो अाव्या नथी. एम बात करे , एटलामांज गुरु पण बाहिर मिलें गया हता, ते या वी पहोता. तेमने साधुसमुदाय जइ पगे लाग्यो. सागरचंशचार्ये कह्यु ए कोण ? शिष्य बोल्या ए कालिकाचार्य आपणा गुरु . ते सांगली साग रचंशचार्य लगा पामीने खमावता हवा. अने घणुं फूरवा लाग्या के हा हा में चिंतामणिरत्न महारा हाथमां आव्युं पण जाण्युं नहीं !!! गुरुये कह्यु ए तहारो वांक नथी,परंतु अझाननो वांक . पडी तेणे अज्ञान दोष खमावी गुरुने हादशावर्त वंदन करी अशन, पान, खादिम,स्वादिमादिकें नक्ति करी.
हवे गुरु वखाण करे अने सागरचंशचार्य पासें वेसे ते सागरचं प्र थम झाननो गर्व कीधो , माटे ज्ञानगर्व उतारवाने अर्थे वखाणमां गुरु