________________
जैनकथा रत्नकोप नाग त्रीजो. नति करवाथी समस्त देशनो तथा नगरनो संघ सर्व हर्ष पाम्यो. जेम को इनु निधान गयुं होय, तेने कोई पाबु वाली आपे, ते जेम हर्ष पामे, तेम सरस्वती साध्वी पोतानुं गयेलु शील तथा गयेलू चारित्र पामी हर्ष पामी.
हवे जगुकबने विषे श्रीकालिकाचार्यना नाणेज बलनानु कुमार राज्य करे . ते आचार्यनी नगिनी जानुश्रीना पुत्र जे, ते बलमित्र जानु कुमार गुरुने तेडवाने अर्थे मतिसागर नामा प्रधानने मोकल्यो, तेणें यावी कह्यु के स्वामी ! तमारा नाणेजें तमोने घणी विनति करी कहेवराव्यु ने, के एक वार श्रीनरुचें चैत्य जुहारवाने पधारोजेम अमारी उत्कंठा पूर्ण थाय, ते सांजली घणे कष्ठे शाकराजाने समजावी गुरु जरुचे पधास्या. नाणे जे घणा महोत्सवे पेसारो कराव्यो. स्वजनवर्गने हर्ष कपनो. गुरु प्रतिदिवस धर्मदेशना दीये, ते देशना सांजली बलनानु कुमार प्रतिबोध पाम्यो. कह्यु के मुफने दीदा आपो, गुरुयें समस्त स्वजनवर्गने समजावी दीक्षा दीधी.
हवे गुरुनी देशना सर्वजनोने मीठी लागे, पण एक राजाना पुरोहित ने कडवी लागे, जेम सूर्य उग्यो ते सर्व कोइने रुचे, पण एक घूडने रु चे नहीं, ए दृष्टांतें जागी लेवू.
ते पुरोहित गुरुनी संघाते वांकुं बोले, तेम तेने 'वांकुं लक्कड वांकुंवहे' एउ खाणो जाणीने गुरुपण प्रश्न प्रमुख करे वलतुं ते बोली न शके एवो करी मूके.
हवे ते पुरोहित मनमा प्रक्षेप वहेतो थको राजाप्रत्ये कहे के हे स्वा मी ! ए महातपस्वी यति माहाशीलवंत सत्यवंत , पण ए यतिना पद अाक्रमे माहा प्रायश्चित्त लागे, तेमाटें जे वाटें ए जाय तेवाटें तमारे जाएं युक्त नथी. राजा पण उब्बलकामा थाय माटे जेम कोई कहे तेम तेने का ने लागे, परंतु तत्त्वातत्त्व विचारे नहीं ॥ यतः ॥ बल्लीनरिंद चित्तं, वरका एं पाणियं च महिला॥ तत्रय वच्चंति सया,जय धुत्तेहि निऊति ॥१॥ राजायें पुरोहितने पूब्युं एना पदनुं आक्रमण केम टले ? पुरोहितें कडं अनेषणा करावीयें, तो टले.
राजा पुरोहितने वचनें कामण्यो थको जाणे पुरोहितें कामण कीयां होय नहिं एवो थको कहेतो हवो के हे पुरोहित ! तुं जाणे तेम कर. जे म ए गुरु जता रहे ते उपाय कर, इहां दूध मांजारने जलाव्यु, ते दृष्टांत आवी मन्यु. पबी ते पुरोहित लोकोने उपदेश दीये जे गुरुने आधाकर्मी