________________
२७
जैनकथा रत्नकोप नाग त्रीजो.
कि मरीने ही नरकपृथ्वीयें गयो. तेने पाटें नदायी राजा राज्यें वेगे. हवे दायीराजाने पिताना दुःखने लीधे चंपानगरीमां रहेतुं सोहाय नहीं. तेथ प्रधानने कयुं के कोइ रुडं स्थानक जून. तिहां नगरवसावीने रहीयें. मंत्रीश्वरें स्थानक जोतां जोतां गंगातटें निकासुत याचार्यनी करोड पडी हती तिहां पामलवृक्ष कग्यो बे तेनी पासें याव्या तिहां एक सूडो मुख वि कासी रह्यो बे तेना मुखमांहे सहेजें खावी जीवडा पडे बे तेनो सूडाने याहार याय ने ए वृत्तांत देखीने प्रधाने विचायुं जे इहां सूडाना मुखमांहे सहेजें प्रयासविना जीव यावी पडे बे तेहज सूडाने याहार थाय बे तेम ए जगायें नगर वसावीने वास करवाथी राजा ने प्रजा वेदुने सुखें प्रया सविना जीविका चालशे एवं निर्धारी नगरस्थापनाने काजें सूत्र दीधुं. नगर वसायुं पाम वृक तिहां हतुं माटे पाडलीपुर नाम दीधुं नदायी राजा तिहां खावी वश्यो ते उदायीयें घणीष्टृथ्वी जीतीने पोताने वश क री, गुरुसमीपें सम्यक्त्व मूलद्वादशवत उच्चार करी परमश्रावक थयो. चार पर्वना होरता पौषध करे प्रतिदिवस देवपूजा कथा पढी मुखमां पाली घाले घरमा पोषधशालायें उनय संध्यायें पडिक्कमणुं करे. तेथी उदायीरा जा ऋषि कहेवाणो उदायिराजर्षी एवं नाम पड्युं, जिनशासननो परमभक्त थयो, जिनशासननी सर्वक्रियाने विषे निपुण थयो.
हवे उदायीराजायें युद्ध करीने कोलिक राजाने माखो तेहनुं सर्वस्व ली धुं तेनो पुत्र समर्थथको उऊयणीना राजानी चाकरी करवा लाग्यो. तें ऐ एकदा प्रस्तावें कयणीना राजाने कह्युं जो तमे सहाय करी महारुं राज्य पाबुं पावो तो हुं नदायीराजाने मारी खातुं वकयणीना राजायें जाएयुं जे सहेजें माथाथकी वैरी जाय बे तो हवे बीजुं गुं जोइयें ? एवं विचारी तेने संबल प्राप्युं ते दुष्टात्मा तिहां खावी नदायीराजाने मारवा ना घणा उपाय करे बे, पण लाग पामतो नथी पढी उदायीना घरमां य तिनो प्रवेश निर्गमन देखी विचायुं जे एवो वेष धारण करवाथी महारुं कार्य थाशे तेवारें कपट वैराग्य देखाडी गुरुनी पासेंथी दीक्षा लीधी. पांच समिति गुप्तिशीखे, गुरुने खुशी करे, विनयवैय्यावच्च करी गुरुने वश करे, एम शोल वर्षसुधी कपट दीक्षा पाली, पण जातें अनव्य बे माटे करुणारसें रोम मात्र जेदाय नहीं. केवलराजाने मारवाने अर्थे चारित्रशुद्ध पाले बे.