________________
२६ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. विजिन्न प्रयाणे चालतां पंथमा लोल अने तोल एवे नामें बे पर्वत याव्या. तिहां संधै उतारो कस्यो, नोजन करी रात्रिय संघ तिहांज रह्यो.
प्रनातें प्रयाणनंजानाद साथें संघ चालवा लाग्यो, एटले कळाल वणे महोटा दांत महोटी दाढ़ें करी जयंकर माहाकाय मुख वाघनी पेठे प सारी रहेलो डे. एवो राक्स, खाउँ खालं करतो प्रगट थयो. स्त्री प्रमुख लोक सर्व नासवा लाग्यां. आगल फोजना सुजटो हता तेणे आवी पूब्यु के घरे तुं कोण बो ? तेणें कह्यु के राक्स बूं. मुझने समजाव्या विना जो आगल जाशो तो ढुं सर्वलोकने नहाण करीश. एवामां रत्नशाह था वी कजो रह्यो. तेमने सुनटें सर्व हकीगत कही संनलावी.केटलाएकें कह्यु पाबा वलीयें. केटलाएके कयुं एनी साथें यु६ करीयें; रत्नशाहें कडं पाला तो सर्वथा नज वली, श्रीनेमीश्वरनी यात्रा तो अवश्य करवी. ___ पड़ी रत्नशाहें तेने समजाववा कह्यु के तमें जश्ने एने जेम तेम सम जावो. नाट तेने समजाववा गयो. रादसे कह्यु एक माणस मुमने थापी ने बीजा सर्व कुशलें जान. ते राक्सनो एवो निश्चय जाणी नाटें आवी शेठने कयुं तेवारें रत्नशेठे समस्त श्रीसंघने कह्यं तमें जाउ सुखें समाबें यात्रा करो. दुं आहीं रासपासें रहुँ . तेवारें शेतना वे ना तथा पुत्र कयुं तमें संघवी नो, माटें तमारे बागल चालवू जोश्ये, तेथी तमें जा अने अमेज ए राक्सना मुख आगल रहीगुं. रत्नशेठे ते सर्वने समजावी तेमने संघनी साथे चालता करी साहसिकपणुं पादरी श्रीनेमिनाथनुं श रण पडिवजी कायोत्सर्ग करीने पोतें तिहांज रह्या. तेनी साथे पोमिणी संघवीयण तथा कोमलपुत्र ए बेदु जण पण रत्नशाह न जाणे तेवी रीतें कायोत्सर्ग करीने बाना तिहांज शेठनी पासें रह्या.
हवे ते राइसें, संघवीने तिहांथी नपाडीने पर्वतनी गुफामांहे घालीबा हेर शिला देश बेसाड्यो अने ते पुष्ट राक्स अट्टाहास्य करी बीहीवरा ववा लाग्यो. संघवीयें श्रीनेमीश्वरनुं ध्यान धयुं. ___ एवा अवसरें श्रीगिरनारजीने विषे मेघनाद, कालमेघ, गिरिविदारण, कपाट, सिंहनाद, खाटिक, रैवतक, एवे नामें सातत्रिपाल श्रीअंबिकादेवीने नमस्कार करवा याव्या डे एटलामां रैवताचल जाणीयें त्रूटीज पडशे एवो कंपवा लागो, साते क्षेत्रपाल श्रीथंबिकाजी प्रत्ये कहेवा लाग्या के हे स्वा