________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
२६७ मिनि! शा कारण माटे श्रीगिरनारजी कंपायमान थाय ? तेवारें अंबि काजीयें झाने करी जोयुं तो शाहरत्नशंघवीने तपश्व थतो दीठो. ते जो अंबिकाजी साते देवपालनी साथै तिहां आवीने राक्षसने पगे जाली जेटले शिलातलें पाडवा लागी, एटलामां पोतानी आगल दिव्यानरणें नूषित एवा एक मनुष्यने देखती हवी तथा शाहरत्न संघवीनी स्त्री पोमि एगी अने कोमलपुत्र ए बेदु जगने पण आगल उनां रह्यां दीठां.
हवे ते दिव्यस्वरूपी नर अंबिकाजीने कहेवा लाग्यो के दुं शंकरनामा वैमानिक देव बु. पट्टमहादेवसूरियें गिरनारनुं माहात्म्य कह्यु. ते सांजली रत्नशाहें अनिग्रह कीधो. जे गिरनारजीनी यात्रा अवश्य करवी, तिहां सु धी बीजी विगय लेवी नहीं,तेवारें हुं सनामां बेठो हतो,ते में एं शैनी प रीदा करवा माटे एटला वानां कस्यां. एत्रणे मनुष्य रत्न जेवांजने, जे माटें ए लेश मात्र सत्त्वथी चलायमान थया नहीं. वली ते देवता, अंबि काजी तथा सातदेवपालने कहेवा लाग्यो के, धन्य तमोने जे तमें संघ वीनुं सहाय करवा आव्या. ढुं जो तमारी साथें युद्ध करूं तो तमारं कां महारी बागल चाले नहीं कारण के हुँ वैमानिक देव बु. तो पण तमारा साहसनी प्रशंसा करुं बु. एवं कही संघवीने पगे लागी अपराध खमावीत्र
जपने नपाडी संघमांहे मूकीने देवता पोताने स्थानकें गयो.
इहां सर्वने हर्ष उपनो हर्षनंना वजडावी अंबिका अने देवपाल पण गिरनारे याव्या ते पण संघवीनी साथें गिरनारना पाहाड नपर चड्या. श्रीनेमीश्वर नगवानने प्रणाम कीधो. गजेंऽपदकुंमे जर स्नान करी सोना ना तथा रूपाना कलश जरी गंधोदकें महमिकायें अनिषेक कस्यो, रत्ना शाहें कोश्क लेपमय बिंबने अजाणतां घणा सुगंध जलें करी न्हवण पू जा करतां ते प्रतिमा गली गइ तेवारें संघवी पश्चात्ताप करतो कहेवा ला ग्यो के हा हा मुमने तीर्थनंगर्नु पाप लागुं! हवे हुँ ए पापथी केम बूटी श!!! एवो खेद करी अनिग्रह कीधो के जेवारे ढुंए तीर्थोबार करूं ते वारेंज नोजन करूं तिहांसुधी महारे जोजन करवू नहीं.
एवो निश्चय करी संघना रखोपा माटे पोताना बे नाइने राखीने पोतें अंबिका देवी पागल ज बेठा. बे माससुधी उपवास थया तेवारें पंबि काजीयें यावी कडं हे वत्स ! उठ अने महारी साथै कंचनबलानक तीर्थ