________________
२५४
जैनकथा रत्नकोष नाग बीजो. अने दया ए चार वानां मांहेलुं एके वानुं पण शिवशासनमांहे शुक्ष न थी. तेमज वली ते शासनमा अनिनिवेश मिथ्यात्व तो डेज, माटे तेनां ए चार वानां शुम पण कहेवाय नहीं. अने जैननां ए चारे वानां शुम . एम ते वैराग्य पाम्यो थको दीदा लेतो हवो. हवे ते मुकुंदचंद नामा साधु हरहमेश ढवर शब्द करतो शास्त्र गोखतो रहे.
तेने गुरुयें वायो के, हे महानुनाव ! रात्रि महोटे शब्द गोखवू नहीं. जेमाटे महोटे शब्दें गोरखवाथी जो अनार्यलोक जागे तो दलवा, खांमवा, पीसवा प्रमुख आरंनमा प्रवर्ते ॥ यतः॥ जागरिया धम्मिणं, अहम्मीणंतु सुत्तया सेया ॥ वजाहिव नगिणीए,यकही सुजियो जयंतीणं ॥१॥ इति जगवती सूत्रना नावनी गाथा तथा यतिदिनचर्या ग्रंथमां पण ए गाथा ले.
पड़ी ते साधुयें रात्रै गोख मूकी दश्ने दिवसेंज महोटे ढवर स्वरें गोखे. ते लोकोने अनिष्ट लागे तेमज न्हाना चेला तथा गृहस्थना बोकरा तेनी उपर हसे, एकदिवस तेने केटलाएकें कह्यु के आ वृक्षपणमां बाकरे शब्हें गोखीने झुं मूसलो फूलावशो एवं हांसुं सांजलीने ते विद्यानो अर्थी बतो सरस्वती देवीना चैत्ये जश् बेठो तिहां एकवीश उपवास कस्या, तेना नाग्य योगें सरस्वती प्रगट थइ ने कह्यु के हे आर्य ! तुं सर्व विद्यानो पारंगामी था. एवं कह। देवी अदृश थ.
पड़ी ते साधुनी जेवारें कोयें हांसी करी तेवारें एणे कयुं आवो मू सलो फूलावी देखा९. पनी चउटामां जश् स्थूल मूशलो अगावी तेने मंत्र शक्तियें करी पत्र पुष्प फलादिकें करी फूलावी देखाड्यो अने कहेवा लाग्यो के जे महारी साथें वादे यावे तेनी नपर पत्रावलंबन की, जे. एम कहे. स्कंदिलाचार्य तेने प्रानाविक जाणी आचार्य पद आप्यु. तेमनुं वृक्षवादी एवं नाम दीधुं अने पोतें अनशन करी देवसनाना नूषण थया. एकदा श्रीवृक्षवादी सूरि जरुषचे पधास्या तिहां तेमनो घणो महिमा वथ्यो.
हवे उजयणी नगरीय विक्रमादित्यराजा राज्य करे . तेनो प्रधान दे वकृषि ब्राह्मणनी देवसिका स्त्री , तेनो सिइसेननामा पुत्र , ते सकल विद्यानो पारंगामी डे परंतु अहंकारी ने तेथी तेणे एवी प्रतिज्ञा करी ने के मुऊने जे जीते, तेनो हुँ शिष्य थालं. पडी तेणे वृक्षवादी सूरिनु पत्रावलंबन सांनली सुखासने वेठो थको घणा डाने परवस्यो थको नृगुकडे थावे .