________________
. श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
२५३ ण पाम्या, तेमने श्रावको महोटा आमंबरथी बाहेर परवानो उपाय क रवा लाग्या, ते गुरुनु मरण सांजलीने नगरनां लोक सर्व तेमना गुण सं नारी संजारी रडवा लाग्यां, तेवारें पंचालकवि पण रडवा लाग्यो, तद्य था ॥ सीसे कहवि न फूट, जम्मस्त पालित्तयं हरंतस्स ॥ जस्समुह नि ऊराउ, तरंगलोला नवुढा ॥१॥ ते पंचाल, वचन सांजली गुरु बेठा थया श्रीसंघे पण गुरु जीवता थया, तेनो महोत्सव कस्यो. गुरुने लोकें पू ब्युं साहेब! आप केवी रीतें जीवता थया? गुरुये कह्यु या पंचालकविना वचनामृतथी जीवतो थयो . जे माटे पंचालें पोताना मुखथी कह्यु के तरंगलोला ए ग्रंथ पादलिप्त सूरिनो करेलो डे, एकह्यु तेथी एणे रा जानो कलुषनाव दूर कयो. ए वातथी राजायें पण जाण्यु जे मुफने पंचा लें खोटुं समजाव्युं तेथी राजायें पंचालपंमितने देशोटो दीधो तेवारें था चार्ये, राजाने समजावीने पंचालने नगर मांहेज रखाव्यो. तेवार पबी पकार कस्यो. तेमाटें पंचालकवि प्रतिदिवस गुरुनी सेवा करवा प्रवृत्त्यो. ए रीतें घणा वर्षपर्यंत श्रीजिनशासनी दीप्ति करी, वट वानखानो अं तसमय जाणी अनशन आदरी इंश्नी सजाना मंझन थया. ए सिप्राना विक उपर पादलिप्त सूरिनो संबंध कह्यो।
हवे आठमो कवि प्रानाविक कहे :(जूयबसब के०) नूतार्थ शास्त्रनो जोडनार एटले श्रीजिनशासनमांहे वीतरागदेवें जेहवा नाव कह्या , तेवाज नावें प्ररूपणा करी नवा शा स्त्रोनी (गथा के० ) गाथा बांधे तथा काव्य बांधे तथा गद्यमय जोडी नवीन ग्रंथोनी रचना करे तथा (जिणसासणजाण के०) श्रीजिनशास नना सर्व मर्म रहस्यनो जाण श्रीजिनशासननो नक्त एवो जे होय. तेने (सुक्कई के) सुकवि कहाये ते जिनशासननो प्रानाविक थाय ॥ ३६॥
ए कविप्रनावकनेविषे श्रीसिबसेन दिवाकरनो संबंध कहीयें बैयें. विद्याधरगबने विषे श्रीपादलिप्तसूरिना संतानीया श्रीस्कंदिलाचार्य ने, ते विहार करता गौडदेशने विषे कोशल गामें पहोता. तिहां मुकुंद नामा ब्रा ह्मण गुरुनी देशना सांजली प्रतिबोध पाम्यो; जेमाटे “ यथा चतुर्निर्कनकं परीक्ष्यते, निघर्षण बेदन तापताडनैः॥ तथैव धर्मोविजुषा परीक्ष्यते, श्रुते न शीलेन तपोदयागुणैः ॥१॥” ते ब्राह्मणे विचायुं जे श्रुत, शील, तप