________________
२५२
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
पंचालः स्त्रीषु मार्दवं ॥ १ ॥ ते सांगली राजा हर्ष पाम्यो. दान यापी रा जा शिवशासननी प्रशंसा करवा लाग्यो. तेवारें राजानी पट्टराणी जोगवती श्रावका बे, ते राजाप्रत्यें कहती हवी ॥ तागडयं तुवा इंद गयघडा मय नरेण पिवा ॥ जा जाव न पालि तद्वं, पंचवयण नाई समूल स ॥ १ ॥ राजायें पूढचं ते पादलिप्तसूरि कोण बे ? राणीयें सर्व तेनुं वृत्तांत खाद्यथी मांगीने कयुं तेवारें शालिवाहन राजायें पोताना शंकरनामा प्र धानने खेडपुरने विषे गुरुने तेडवा मोकल्यो ते शंकर प्रधान खेडपुरें ज गुरुने यादरसहित तेडी श्राव्यो. राजायें महोटा याम्बरसहित नगरमां प्रवेश करवानो महोत्सव को पछी राजायें चारे पंमितनी साहामुं जोयुं त्या हस्पतियें राजाने कह्युं एनी पंमिताश्नी परीक्षा करणुं, पढी राजा नी आज्ञा मागी कोई हीरो नामे राजानो सेवक हतो तेने एक थाली घृत थी जरी खापी ने कह्युं के ए याली गुरुनी खागल जइ मूकजे तेणे पण थाली लावी गुरु यागल मूकीने कयुं के घृतदर्शन मंगलनुं कारण बे माटे व्यो.
गुरुयें अंतरंगनाव समजीने लघु लाघवी कलायें करी ते घृतमांहे पात ली सुइ घाली ते उपरथी एवो नाव जगाव्यो के जेम घृतमांदे बारीक सूइ घालीने घृत घुं वे तेम हुं नगरमांहे यावी तमारा मर्म नेद करीश. हीरा यें तेवीज थाली तिहांथी खाणीने राजा यागल मूकी तेमां सुइदेखीने बृ हस्पतिनो मद गल्यो काष्ठनी पेठें निश्चेष्ट थयो ने विचायुं जे ए आचार्य नी साथै श्रमारुं काइ जोर चालशे नहीं.
हवे महोत्सवें करी गुरुने नगरमां पधाराव्या प्रतिदिवस राजा पण तेमनो रचेलो ग्रंथ सांजवे तेथी राजा गुरुनो परमनक्त थयो चारे ब्राह्मणने बोलावे नहीं. तेवारें पंचालय पंमित मत्सरें नराणो थको राजाने कहेवा लाग्यो के ए जैनाचार्य सर्व महारां करेलां शास्त्र चोरीने वांचे बे. राजायें पूयं ते केम ? पंमितें कह्युं ए तरंगलोला कथा महारे मुख पावें बे राजायें कयुं, ते केम जाय ? तेवारें प्राचार्यनो रचेलो ग्रंथ तेने एकदा सांजली ने पंचालय पंतेिं धारी राखेलो हतो, ते पाठ राजाने कही संजलाव्यो. रा जायें ते सत्य करी मान्यो.
हवे ए वातथी संघने लकानुं काण थयेलुं जाएगी श्रीजिनशासननी दी प्ति करवाने खर्थे गुरुयें उपाय कस्यो, ते यावी रीतें के गुरु कपटथी मर