________________
२४४
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. वीने आचार्यने कह्यं त्यारें खपटाचार्यतेय दना चैत्यने विषे जश्ने जुना खा सडां ते यदने काने वलगाड्यां. पनी तेनी पलोंती पर पग मूकी समस्त अवयव ढांकीने सूइ रह्या घोर निश घोराववा लाग्या.
एवामां ते देराशरनो पूजारो आव्यो. तेणे आचार्यने घणुंए जोर करी जगाडवा मांमयो, पण आचार्य जाग्या नहीं तेवारें पूजारे जश्ने राजानी आगल पोकार कस्यो. राजा पोतें तिहां याव्यो अने पोते आचार्यनुं वस्त्र दूर करे तो ते वस्त्र बमणु महोटुं थाय तेवारें ताजणाना प्रहार देवा मांझ्या. ते प्रहार राजाना अंतःपुरमा जश् लाग्या अंतःपुरमा सोर बकोर थ रह्यो. ते जो राजायें विचायुं जे ए कोई सामान्य पुरुष नथी एम जागी राजा यावी पगे लाग्यो अने कहेवा लाग्यो के,स्वामीप्रसन्न था. महारो अपरा ध माफ करो. तेवारें प्राचार्य तिहाथी नग्या अने राजाने धर्मलान आापी जवा लाग्या यदने कहेवा लाग्या के अरे यद नन महारी साथें चाल ते सांजली यह पण याचार्यनी साथै चाल्यो तिहां चैत्यनी आगल महोटी वे शिला पडी हती ते पण यदनी पनवाडे चाली ते चमत्कार राजा प्रमुख सर्व लोके दीठो पड़ी राजा आचार्यने पगें पडीने कहेवा लाग्यो के,स्वामी सि लाथी यघसाय एने पुःख थाय ने माटे कृपाकरीने मूको तेवारें खपटाचार्य बोल्या एणे अमारा संघने घणो संताप्यो ने.राजायें कह्यु हवे नहीं संतापे एवी राजानी विनति सांजली यदने मूक्यो यद ज पोताने स्थानकें बेगे,शिला पण स्थिर थर. राजायें महोटा महोत्सवसहित गुरुने नगरमा प्रवेश क राव्यो गुरुनी देशना सांजली राजा प्रतिबोध पाम्यो. गुरुये विहार करो.
एकदा प्रस्तावें नृगुकचथी श्रीसंघना मोकलेलाबे यति आवीने गुरुने वि नति करवालाग्या के, स्वामी ! कोक सुविनीत शिष्य ले तेणे व्यानुयोगम य बागमनां पानां नंमारमाहेथी काढीने वांच्या तें मांहेथी आकष्टी विद्या काढी तेने साधीने तेना बले विविध प्रकारनां पकवान्नफलादिक अणावीने खावा मांमयां तेने गीतार्थे वास्यां थकां तेमनी साथै वढवाड करीने बौक्षम तनेविषेजश्बौछनी साथें मव्या ते बौधना पात्र आकाशे मोकली वलता नरी ने मगावे.बौधने सूखडीप्रमुख यथा वांनित खवरावे . ते चमत्कार देखीने घणां लोक बौदर्शनी थायजे तेमाटेअमोने श्रीसंघे मलीयापनी पासेंमो कल्या ३ ते वचन सांजलीने ते यतियुगलनी साथें आचार्य नृगुको पधाख्या.