________________
२३०
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
ढुं तो तमारी पढवाडे आवीश. तो पण गुरुयें समजावीने राख्यो, तेवारें चलायें जाएयुं जे गुरु महाराजने प्रीति न थाय, तेम करूं तो ठीक. एवं चिंतवीने फरी पर्वतना मूलमां यावी तपेली शिला उपर ते चेलायें अनश न करी लीधुं, ते बालक हतो माटें सुकुमार पणाथी तत्काल मिनी पे गो. ध्यानें मरण पामी देवलोक गयो. देवतायें नेला थने तेनो महिमा कस्यो, तेवारें बीजा साधुयें पण विशेष दृढ थइने अनशन करयां, परंतु मिथ्यात्वी देवीयो श्राविकानां रूप करी तिहां खावीने साधुउने अनशनमा मोदकादिकनी निमंत्रणा करवा लागी ने बोली के, हे महारा ज ! या शुद्ध निर्दोष याहार बे ते ल्यो. तेवारें साधुउने प्रीति ऊपनी जाली नजीकना बीजा पर्वतनी शिलापट्ट उपर जश्ने निर्विघ्नपणे अनशन क, गुनध्यानथी काल करीने वज्नस्वामी प्रमुख देवलोक गया, तेवारें इं माहाराजे रथ उपर वेशी पर्वतने प्रदक्षिणा देइ सर्व साधुजने वांद्या. तिहां माहाराजना रथनी रेखा मंमाणी, तेथी ते पर्वतनुं रथावर्त एवं ना म थयुं तथा तिहांना वृक्ष पण साधुग्ने नमवाथी नमेला थकाज याज पर्यंत देखावे एमने पाटें वज्रसेनाचार्य पण महाप्राजाविक थया. श्रीवज स्वामी देवलोक गया पढी दशमुं पूर्व तथा चोयुं नाराच संघयण विच्छेद गयुं ॥ इति प्राचनिक तथा धर्मक थिक प्रानाविकयुगलें वज्राचार्यनी कथा | हवे जो वादी प्राजाविक तथा चोथो नैमित्तिक प्राभाविक कहे बे.
ते
॥ वाईपमाणं कुसलो, रायडुवारेवि ल माहप्पो || निमित्ति निमि तं, कऊं मि पनए निवणं ॥ ३४ ॥ अर्थः- ( वाई के० ) जे वादी होय
(पमा के० ) प्रमाण एटजे तर्कशास्त्रने विपे (कुसलो के०) कुशल विचक्षण जोइयें. जैनप्रमाणने विषे तथा सर्व प्रमाणने विषे निपुण होय जेमाटें ज्ञात प्रमाण जे होय ते वाद करी शके नहीं. जेम दाढारहित सर्प होय ते पराभव करी शके नहीं. ए प्रमाण शास्त्र थकी अजेय थाय जेम मेदपाट देशें प्राहडपुरी नगरीयें बत्रीश दिगम्बराचार्य सायें वाद करीने श्रीजगचं सूरि हता, ते हीरला जगच्चं एवं बिरुद पाम्या. तेमज श्रीमुनिसुंदर खू रि श्रीस्तंननक तीर्थे ब्राह्मणोनी सायें वाद करीने दफतरखाननी सजाने विषे " वादिगोकुलसंग " एवं बिरुद पाम्या ॥ यतः ॥ समास्स नगव