________________
२१६
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. अनव्य जे? जगवंतें कडं नव्य .. तेवारें गौतमें पूब्युं जो जव्य , तोते काल करी किहां जश् उपन्यो ? नगवान् बोल्या, परमाधामी देवनेविषे जइ उपन्यो. गौतमे पूज्यु, हे स्वामी! नव्यजीव होय, ते परमाधामी देवमां उप जे? जगवाने कयुं, हा उपजे. गौतमें पूयुं, कोण जीव उपजे ? जगवाने कह्यु के,जे जीव माहामिथ्यात्वने उदयें करी पोताना गुरुनो तथा पोतानो उपरी जे आपणी उपर परम हितचिंतवतो होय तेनो परम हितोपदेश न माने ते हादशांगी रूप श्रुतज्ञान विराधी सिद्धांतनो मार्ग जाणी अणजा णी अनाचार प्रशंसीने परमाधार्मिक देवोनी जातिमाहे जश् उपजे,तेम ए सुमति पण अनाचारीनी प्रशंसा करी श्रीतीर्थकरनी अाशातना करी पर माधार्मिक देवमां जश् उपनो के. वली श्रीगौतमे पूब्युं धागल एनी शीग ति थाशे ? नगवान् बोल्या, एवं अनाचारनी प्रशंसा करी तेथकी सन्मार्ग प्रनाशन वखाण्यु, ते कर्मना उदयथी अनंतसंसारीपणुं उपायु, तेमाटे हुँ एना केटला जव तुमने कहूं. एतो अनेक पुजलपरावर्त जमतां नमतां पण संसार परिचमणनो पार पामशे नहीं. तो पण तुमने एना संदेपथी स्वल्प नव कडं बुं, ते तुं सांजल.
श्रा जंबधीपने वींटी रह्यो जे लवणसमुह तेमा जे स्थानकें गंगा धने सिंधु ए वे महोटी नदीयें प्रवेश कस्यो , ते स्थानकथकी दक्षिण दिशिना नागें वेदिकाथकी पंचावन योजन गया. पड़ी साडाबार योजन प्रमाण हाथीना कुंजस्थलने आकारें साडात्रण योजन ऊंचो हीप , तिहां अत्यं त घोर अंधकारमय घडीयालने थाकारें सुडतालीश गुफा ले. ते गुफाउने विपे जलचारी मनुष्य वसे . ते मनुष्य वजषजनाराच संघयवाला, माहाबलिष्ट पराकमवंत, साडाबार हाथ प्रमाण शरीरवाला, संख्याता वर्ष श्रानखाना धणी , तेमने मद्य मांस प्रिय , स्वनावेंज परस्त्री लंपट ले, देखवामां काले वर्णे, उर्वर्ण, दुर्गंध, खरस्पर्शवाला मार्जार, राक्षसना जेवी कठिण नापाना बोलनारा, एवा अंतरंग गोलीया मनुष्य ने तेनी अंतरंग गोली ले चमरी गायना श्वेतवालनी साथें गुंथी बेदुकाने बांधी समुश्मा हे प्रवेश करीयें तो तेना महिमायें करी जलहस्ती, मघरमब, कन्डप, सुसु मार, ग्रहादिक जलजंतुथी जय थाय नहीं. अने समुश्माहे पेशी समुह अवगाहीने मनोवांबित रत्न से घरे आवे. पण ते मनुष्योनी गोली काहा