________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
१७ डतां लेतां घणु कुःख उपजे, ते फुःख नारकीना उखनी साथें मेलवीये ते टलां ने पण ते जीवतांथकां तेहनी गोली काढी शकाय नहीं, जे कारण माटे ते मनुष्यो महाबलवंत होय .
हां श्रीगौतमस्वामीयें पूज्यु के, हे जगवन् ! ते मनुष्यनी गोली कया प्र कारें लेवाय ? तेवारें लगवाने कह्यु, हे गौतम! तेहज लवणसमुज्नेविषे वजमय शिलासंपुट महाघरट्टने आकारें . ते शिलासंपुट उघाडीने तेमां मधु, मद्य, मांसना नाजन मूके ते मूकनार रत्नदीपना वाणीया पापना प्राणीया एवा मनुष्य . ते मनुष्यने धावतां जेटले ते देखे, तेटले ते रत्न वाणीयाने मारवाने अर्थे उजाता धाइ आवे अने रत्नवाणीया.पण जेवारें तेमने थावता देखे, तेवारें मधु, मद्य, मांसना खंमें नरेला तुंबडा नाखतां नाखतां ते रत्नवाणीयां पाला नासे. अने पहेला अंतरंगगोलीया मनुष्य ते मधुश्रादिकने खावामाटे तिहां ते शिलासंपुटमांज रहे. ते खाइ रह्या नंतर फरी पण तेमनी पनवाडे दोडे. तेवारें वली पण ते तेवीज रीतें मद्यमांस ना खे.ए प्रमाणे जे स्थानकें वजमय शिलाघरट्ट उघाडा करी मूक्या ,तेमाहे मांसादिक गंधना खेंच्या खावामाटें प्रवेश करे अने रत्नवाणीया पण ते स्थानकें आवे, पडी सात आठ दिवस के. सर्व हथीयारें सहित सन्नाह पहेरी ते शिलाघरहने चारें बाजु सात मांझले वींटी केटलाएक ते शिला संपुट एकता मेलवे जो ते मांहेथी पण ते निकलवा पामे तो ते मनुष्योस घलाये रत्नवाणीयानो प्रलय करे, एवा ते बलवंत जे. पाखो रत्नछोप उजड करे, पण ते घरदृसंपुटमांहे आव्याथका पण मरे नहीं. अने तेनां हाड काना खंग पण थाय नहीं. एवा ते धर्मर , तेमनां हाड पण वजमय जे.
हवे ते रत्नवाणीया महाबलवंत वृषन जोतरी अरहट्टनी पेरें ते वजशि लासंपुट जमाडे. एवं एकवर्ष पर्यंत करे, तिहां अंतरंग गोलिया एक वर्षसु घी महोटी वेदनाने अनुनवीने जो काल करे, तोपण तेना हाथ पग प्रमु खनां संधाण त्रूटे परंतु हाड खंमोखम थाय नहीं. एटले हाडना कटके कटका थाय नहीं. हवे जेवारे ते मनुष्योना आंगुलि प्रमुख अवयव आटा नी पेठे बाहेर पडता देखे, तेवारें रत्नवाणीया, ते शिलासंपुटनो उपरलो पुट परहो करे अने शोधी करीने तेहनी गोलीयो उपाडी लीये.
इहां गौतमस्वामी पूबवा लाग्या के, नूरख्या तरस्या बता एवी वेदनाने