________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी.
२२५ तेवार सुमति बोल्यो के, जेहवो तुं निर्बुदि बो तेवो तहारो तीर्थकर प ण निर्बुधिज हशे, के जेणे एवा साधुउनी साथें संगत करवामाटे तुमने निवास्यो जे. एटलुं बोलतांज सुमतिनुं महोढुं नागीलें पोताने हाथें करी ढांक्युं अने कहेवा लाग्यो के, हे नाइ! एवं वचन मुखथी न बोल. श्री तीर्थकरदेवनी अाशातना करी अनंतसंसारी कां थाय ? तुंए साधु उनां तप किया अनुष्ठान वखाणे डे पण ढुं तो एमने बालतपस्वी जा | बुं, जेमात्रै एमां कांश साधुना गुण देखाता नथी, केम के गश्कालें एम णे एक ढण विनानी स्त्री दीती, तेने जोवा लाग्या पण तेनी उपरथी पोतानी दृष्टि पानी खेंची लीधी नहीं. तेमाटे कयुं जे के ॥ यतः॥ चित्त नित्ति न निहाए, नारीवासु अलंकियं ॥ नरकरंपिव दिणं, दिहि पडिसमाहरे ॥१॥ तथा वली तेने देखीने बालोयुं पडिकम्युं पण नहीं तथा बाजे प्र जातें वस्त्रने बेहडे हरिकायनो संघट कीधो तथा काचा पाणीनो परिसंनो ग कीधो, इत्यादिक एनां घणांज विपरीत आचरण में दीवां. तेमाटे तुक ने कहूं के, एनी संगति करवी तथा प्रशंसा करवी रूडी नथी.
ते सांजली सुमति बोल्यो के, नाइ ! ए साधु कुशीलिया हो अथवा सु शीलिया हो, पण महारे तो एनी साथेज जावू . माटें महारो हाथ म क. ए पड़ी ए लांबा निकली जशे तो ढुं एमने मली शकीश नहीं. तेवारें नागीलें तेनो हाथ मूकी दीधो, सुमति त्यांथी जश्ने पहेला साधुनने म व्यो. अनुक्रमें ते साधुननी पासेंथी ते सुमतियें दीदा पण लीधी. एम कु शीतीये कुशीलीया एकठा मव्या; जेम काजलमां काजल मली जाय तेनी पेठे जाणवं. अनुक्रमें बार वर्ष पर्यत महारौरव कुष्काल पज्यो. ते मां पांचे साधु घणा अनाचरण सेवी अंते अणालो अपडिक्कमी काल क री पिशाचादिक व्यंतरदेवोनां वाहनपणे उपना. तिहाथी चवी म्लेबदेश मां नपजशे. तिहां घणा जीवोनो वध करी मद्यमांस नदग करी सातमी नरकप्टथ्वीयें जाशे. तिहाथकी चवी घणाकाल नमीत्रीजी चोवीशी व ती समकेत पामशे. ते समकेत पाम्या पलीना नवथकी त्रीजे नवें पांच साधुमाथी चार साधु मोदें जाशे, अने पांचमो जे सर्वथकी महोटो ने ते तो अनव्य ले एकांत मिथ्यादृष्टि , ते केवारें मोक्ष पामशे नहीं.. वली गौतमस्वामीयें पूज्युं के, हे जगवन् ! सुमतिनो जीव जव्य ले के