________________
१०६
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
नाम पण यथार्थज बे. एकदा प्रस्तावें राजा सना जरी वेठो बें, एवामां aise श्वनो व्यापारी नाना देश तथा नानाजातिना घोडा लइ श्राव्यो बे, तेनी प्रतिहारें खावी खबर करी. राजायें व्यापारीने पासें बोलाव्यो तेणे पण पोताना घोडा राजाने देखाड्या तेमांथी जोइने चंकीर्णवर्णे बे हांसला घोडा राजायें लीधा. पढी राजा, जोजन करी ते घोडानी परीक्षा करवाने खर्थे मंत्री श्वरनी सायें अश्वक्रीडा करवा चाल्यो. एक अश्व उपर राजा बेोखने एकनी उपर प्रधान बेतो. खागल चालतां ते घोडा विपरी तशिक्षित निवड्या तेथी ते राजा ने प्रधान बेदु जग निर्मनुष्य घटवी मांजर पड्या. वली घोडा पण घणा दोड्या, माटें बेदु मरण पाम्या. अने राजा तथा प्रधान बन्ने मूख्या तरस्या घटवीने विषे नमता जमता एक जलस्थानक पाम्या तिहां स्नान, मक्कन करी निर्मल जल पीधुं खने केट लाएक दिवस तिहां मूख्या बेसी रह्या.
राजानुं सैन्य पण खबर जेतुं जेतुं तिहां खावी पहोच्युं. सर्व जनोयें राजाने नमस्कार को हवे राजा घणा दिवसनो मूख्यो हतो, तेणें मू खथी कंदो ने तेडी कयुं के, महारा खावामाटे चणा, खडद खने चो ला वगेरेना मोदक तथा वटक प्रमुख रसवती करो. कंदोइयें पण तेमज चाक प्रमुख धान्यना मोदक तथा वटक प्रमुख सुस्वादिष्ट कीधां. राजायें श्राद्धना ब्राह्मणनी पेठें तृप्तो थको घणादिवसनी नूख मटाडवामाटे चणानी रसवती खाधी. वली प्रडदनी रसवती खाधी. वली ते यास्वादिने चोलानी रसवती यास्वादी, एम अतृप्तथको घणो खाहार राजायें कस्यो. वैद्यादिकें वास्खो तो पण निवर्त्त्या नहीं. एम घणी जातिना पुष्ट खाहार संपूर्ण करा. तेथे राजाने अजीर्ण रोग थयो, ते रोगनी घणी वेदना जो वर्त्तध्यानी को काल करी दुर्गति पाम्यो.
हवें मतिसागर प्रधान पोताना शरीरनुं स्वरूप जाणतो हतो, वमन वि रेचन प्रमुख करतो हतो, जलदोष काहाठी वैद्योक्तमार्गे प्रहार तो ह तो. तेथी शरीरपाटव पामी घणा वर्ष पर्यंत सुख जोगवी अंतें समाधि मरण करी स्वर्ग सुखनो जाजन थयो.
हवे एनो उपनय कहे बे : - राजामात्य ते संसारी जीव जाणवा. तेमां रा जा खाहार लंपटी हतो तेथी चणकमाषादि कना मोदकादिक खारोगी