________________
२०३
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी. हीयें ॥ यतः ॥ दंसणसंपन्नयाएणं नंते जीवे किं जणयश, देसणसंपन्नाया एणं नवमिन्नत्त लेयणं करिति परं नहाति परं अणुकाएमाणे, अणुत्तरे णं नाणदंसरोणं अप्पाणं संजोए मागे सम्मंनावे माणेणं विहरतित्ति ॥
हवे एनेविषे आषाढनूति आचार्यनो दृष्टांत कहे . आ जरतत्रे अ योध्यानगरीयें आषाढनूति आचार्य श्राव्या, तेणें घणा चेला कस्या. ते स व चेलानी पासेंथी वचन लीधुं के, तमें देवता था. तो मुझने आवी क हेजो. पण देवोमां उपना पनी सर्व विषयासक्त थया थका कोइ पण आ चार्य पासें कहेवा सारु आवे नहि. एकदा एक प्राणप्रिय परमवन्नन चेलो हतो, तेनी पासेंथी वचन ली, अने ते चेलायें काल करती वखतें कब्रल कीधुं, जे हुँ अवश्य तमारी पासें ावीश. पडी गुरुयें घणा दिवस वाट जो पण शिष्य याव्यो नहिं. तेथी गुरुने तत्त्वनी तथा परलोकनी वास्त उतरीग, नास्तिकमतीथयो. चारित्र मूकीने स्वबंदीथको विचरवा लाग्यो. बकायनी नपेदा करी पण वेष साधुनो राख्यो , उतायो नथी.
हवे पहेला देवता थयेला शिष्ये अवधिझाने करी जोयुं तो गुरुने ना स्तिकपणे विचरता दीठा. पड़ी गुरुने प्रतिबोधवाने अर्थे एक महोटुं स्था नक विकूयु. तिहां पोतें देवतायें आवी नाटक करवा मांमयु. एक गाम वालाने ते नाटक जोतां महीना वीती गया, ते नाटक जोतां नख तृ पा आवे नहिं. पडी ते देवता बालकनुं रूप ले घणां आनूषण पहेरीने गुरु आगल आव्यो. गुरुयें पूब्युं के, तुं कोण बो ? तेरों कयुं जे महारूं नाम पृथ्वीकाश्यो , गुरुयें तेनुं गलुं मरडीने सर्व बाजरण ल लीधां. वली केटलेक दूर ज बालकनुं रूप लश् अटवीमां गुरु पासें याव्यो, तेवा रें गुरुयें पूब्युं तहारं नाम मुंडे ? बोकरायें कह्यु के महारूं नाम अपका इयो ने, तेनां पण तेमज आचरण लसीधां. वली तेमज यागले जा तेउकाइयो, पढी वली वायुकाइयो, वली वनस्पतिकाइयो, पनी त्रसका यो, एम आगल पागल ज जूदे जूदे नामें बालकने वेपें गुरुने मल्यो अने गुरुयें पण तेने मारीने प्रत्येक वरखतें यानरण उतारी लीधां. वलीपागल ते देव एक साध्वीनुं रूप विकूर्वी आंखमां अंजन नाखी कंकणादिक सर्वथा चरण पहेरी उनो. गुरुयें तेने जोश्ने कयुं के, तुं महारी दृष्टिथी वेगली ज ती रहे. केम के तुं जिनशासनने विषे उसाहनी करनारी बो. ते सांजली