________________
एG जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. महारे मुखायें , में सांजली , तेवीज हैयामां धारी राखी ने. तमोने लखावीश. ते सांजली धनपाल हर्ष पाम्यो थको स्नान करी देवपूजा कीधी. पजी ते कथारत्न, तिलकमंजरीयें लवाव्यं माटें ते ग्रंथy नाम पण तिलक मंजरी एवं राख्यु.पढी धनपालपंमित त्यांथी रीसाइने सांचोर नगरें गयो.
एवामां नोजराजानी सनाने विषे परदेशी वादी वाद करवा आव्यो, तेमणे नोजराजानी सनामांहेला सर्व पंमितोने हराव्या, कोश्नी पंमिता तेनी आगल टकी शकी नहीं. तेवारें राजाने धनपालपंमित सांगरी याव्यो माटे तेने तेडं मोकल्युं, पण धनपालें कडं के, जो राजा पोते पाहीं तेड वासारु आवे, तो हुँ यावं, नहीं तो सर्वथा आवू नहीं. तेवारें राजा पोतें जश् मनावीने तेडी लाव्यो, घणुंज मान महत्त्व दीधुं. धनपालनु आव, सांनतीने वादी चिंतातुर थयो. तेने रात्रियें सरस्वतीयें आवीने कह्यु के ए क धनपालविना बीजा सर्वत्रस्थानकें तहारो जय , माटें धनपालपंमित नी साथें तुं वाद करीश नहीं. एवं सरस्वती देवी, वचन सांजली ते वादी रात्रिनोज तिहांथी बानो मानो चालतो थयो. तेथी धनपालनो जय थ यो. सर्वत्र कीर्ति पसरी, यशोवाद पाम्यो.
हवे धनपालपंमित एक श्रीवीतरागदेवनी स्तुति करे तेविना अन्यदेव नी स्तुति सर्वथा करेज नहीं. एवी वचनशुधिपूर्वक समकेत तथा बारव्रत पाली अंतसमयें अगसण अाराधी स्वर्गे गयो. अनुक्रमें मोद सुख पाम शे? ए वचनशुदि उपर धनपालपंमितनी कथा कही. माटें वचनशुदिनु आराधन करवू. ए वचनशुदिनुं बीजं हार कह्यं ॥ २६ ॥
हवे त्रीखं कायशुदिनुं हार कहे . ॥निहंतो निर्कतो,पीलिङतो य दद्यमाणोवि ॥ जिणवऊ देवयाणं, णमा जो तस्स तणुसुचि ॥२७॥ अर्थः-खजादिकें करी (विहंतो के०) बेदातो थको तथा कुंत नालादिकें करी (निऊंतो के०) नेदातो थको त था घाणीमांहे घाली (पीलिङतो के० ) पीलातो थको दुइति निचे (य के० ) वली अग्निमांहे ( दद्यमाणेवि के०) दाजतो बलतो थको पण (जि पवद्यदेवयाणं के० ) श्रीजिनेश्वरदेवने वर्जीने बीजा अन्य मिथ्यावृष्टि देवो ने (जो के०) जे पुरुष (ए एमइ के०) न नमे, (तस्सतणु सुधि के) तेने तनुशुदि कहीयें. एटले कायदि कहीयें. अर्थात् एक श्रीअरिहंत दे