________________
२॥
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. पीये. पूजा कस्याविना कांड पण चीज मुखमां प्रदेपे नहीं. एम समकेतनी दृढता थइ. तेथी तेने मिथ्यात्व, दीतुं पण रुचे नहीं एवो थयो.
हवे एकदा प्रस्तावें जोजराजा आहेडे चड्यो . ते महोटो आहेडो कस्या पडी परिश्रांत थयो एक वृदनी नीचें यावी बेगे, अने पंमितोने क हेवा लाग्यो के, आखेटकनुं वर्णन करो तेवारे सर्व पंमितोयें जेने जेवी रीतें मनमां युक्तियो आवी, तेणें तेवी रीतें आखेटकनुं वर्णन कयुं. पड़ी राजायें धनपालपंमितनी साहामुं जोयुं, पण धनपालपंमित तो शुरू स मकेत धारी नवतत्त्वनो जाण बे, ते याखेटकनुं केम वर्णन करे ? तेथी धन पालें विचार करीने नीचेंप्रमाणे काव्य कयुं.
॥ श्रीनोजे मृगयां गतेपि सहसा चापे समारोपिते, ऽप्याकीतगतेपिल दनिहिते प्येणांकलमेपि च ॥ न त्रस्तं न पलायितं न चलितं नोनितं नो त्प्लुतं, मृग्यां महशिनां करोति दयितां कामोऽयमित्याशया ॥१॥ अर्थःश्रीनोजराजा मृगया करवा गया त्यां तत्काल धनुष्य उपर बाण चढावी लद आपीने हरणनी पासें बाण आव्यो तो पण ते हरण जयने पाम्यो नहिं, तथा नासी पण न गयो, तथा ते स्थानक पण मूकी गयो नहिं, तथा शब्द पण बोल्यो नहिं, तथा उंची फाल पण मारी नहिं. कारण के ते मृगें एवो विचार कस्यो जे था राजा तेज एक कामदेव ने ते मने वाहाली एवी मारी हरणी वश करी आपशे? एवी बाथी त्यांज स्थिर थइ रह्यो.
॥ किं कारणं तुकविराज मृगा यदेते, व्योमोत्पति विलिखति नुवं वरा हाः ॥ देव त्वदस्त्रचकिताः श्रयितुं स्वजाति, मेके मृगांकमृगमादिवराहमन्ये ॥ ॥ अर्थः-राजायें प्रश्न कस्यो जे, हे कविराज ! हरणो आकाशमां स्फाल मारे जे,अने सूवरो नूमि विदारण करे ,एनुं गुं कारण हशे ? त्यारे धनपाल कवि तेनो उत्तर कहे जे के, हे राजन् ! तारा शस्त्रनुं अत्यंत ती दण तेज जोड्ने नयनीत थया थका स्वजातीय एटले ए मृगनी जातीनो जे चश्मामा रहेलो मृग, तेनो आश्रय लेवासारु मृगो आकाशमां गंची फालो मारे में, अने सुवरो ते पोतानी स्वजातीनो मूल पुरुष जे आदिवा राह ते पातालमा डे तेनो आश्रय लेवामाटे पृथ्वी खोदे जे. एम सांजलीने कोई क्षेषीय राजाने कयुं जे ए कवि जैनी , तेथी मृग