________________
२७६ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. तो ( तब के) ते कार्यनेविपे ( पजेमिनन्नं के०) अन्य देवप्रत्ये आराधन करवा जावं नहीं. ते अन्य देवनां नाम कहे . हरि, हर, ब्रह्मा, चंमी,चामुं मा, देवपासादिक (देव विसेसेहिं के०) देव विशेष जाणवा, एटले वचनथी एबुं बोठे, के नगवंतना पदकमल आराधतां अर्थसिदि था. अथवा म हारा पूर्वकत सबल अशुनकर्मने योगें ते अर्थसिदिन था. तथापि हुँ अ न्यदेवनी याचना करूं नहीं: ए (वयणसुदि के०) वचनशुदिजाणवी ॥२६॥
हवे ए वचनशुदि उपर धनपाल पंमितनो दृष्टांत कहियें बैये. सकल देशमंमन श्रीमालवदेश , तेमां नऊयणी नगरीयें नोजराजा राज्य करे बे. अने तेहज नगरीनेविषे वेदाध्यायी षट्कर्मनेविषे निरत एवो सोमचंद नामें ब्राह्मण रहे ले. तेने सोमश्री एवे नामें नार्या , ते जेम चंइमाने रोहिणी वनन , तेम ते ब्राह्मणने पण ते स्त्री अत्यंत वन्नन बे. सर्वगुण नी पात्र ,तेने एक धनपाल अने बीजो शोजन, ए वे पुत्र बे. ते बेतु म होटा पंमित, सर्वशास्त्रना पारंगामी अने जोजराजानी सनाना मंझन .
हवे मध्यदेशने विपे वाराणसी नगरीमां गौतमगोत्री कामगुप्त ब्राह्मण रहे , तेना के पुत्र , एक महोटो ना श्रीधर अने बीजो लघुनाश्री पति , ते बेदु नाइ परस्पर प्रेमवंत चौद विद्याना जाण, ते प्रतिदिवस गंगास्नान करी ईश्वरनी पूजा करे. एकदा प्रस्तावें तेमने सोमेश्वर महा देवनी यात्रा करवानी मनीषा थ. तेवारें बेदु नाश पोताना खनाने विषे प्रज्वलित दीवा मूकी सोमेश्वरनी यात्रायें चाव्या, अनुक्रमें गुजरात देशे वर्षमान नगरें थावी रात वासो वस्या, तिहां बे पहोर रात्रि वीत्या के. एक पुरुष दीठो, तेणे मस्तकें जटा मुकुटधारेलो में, सर्वांगने विषे विनूति लगाडी, गले वासुकी नागनो हार पहेरेलो ने, जालस्थलनेविषेत्रीजुं लो चन धरे बे, बागें पार्वती , हाथमा त्रिशूल , माहापुष्ट शरीर अने उज्ज्वल वृषननुं वाहन , एवो ते पुरुष पहेला बेनाश्योनी आगला वी उनो रह्यो. तेने देखतांज बेहु नाश्च चमत्कार पाम्या थका तेने दंग वत् नमस्कार करी नाना प्रकारना बंदजातिना नवा काव्य रची स्तववा लाग्या, तेवारें सोमेश्वर बोल्या के, तमें महारी यात्रा करवा व्या हो ? अने तमारो अत्यंतनाव महारा नपर ने, एवं जाणीने हूं तमारी साहामो थाव्यो बुं. हवे तमारी यात्रा फलीभूत थ३. हुं तुष्टमान थयो जे मागो ते