________________
१७६ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. पूज्यु के हे नगवन् ! था जुवनतिलककुमरें श्यां कर्मकीधां जे ? के जेने योगें एने अकस्मात् महारोग उपनो ?
तेवारें केवलीनगवान ते कुमरना पाउला नवनी कथा कहेवा लाग्या धातकीखमना जरतदेवने विर्षे नुवनागार नामें नगर .तिहां एकदा प्रस्ता वें आचार्य घणा साधुना परिवारें परवस्या थका पधास्या. ते गहमांहे वासव एवे नामें शिष्य घणो अविनीत ,मुनिराजरूप हंसनी मांहे बगला सरखो बे, संक्लिष्ट अध्यवसायवालो महाकषायी विपरीत शिदित अश्वनी पेठे बे,तेने एकवार गुरुये कह्यु के हे महानुनाव ! तमें साधुननो विनय करो, जेथी तमने रुडं थाय ॥ यतः ॥ विण श्रावह सिरी, लह विण ज सं च कित्तिं च ॥ न कयाई उविणीन, सुकऊ सिंधि वियाणाई ॥ मुलाउ खंधप्पनावो उमस्स, खंधा पहा समुवित्ति साहा ॥ साहप्पसाहा विरुहं ति पत्ता, तसे पुप्पं च फलं रसोय ॥१॥ एवं धम्मस्स विनमूलं परमो से मुखो ॥ जिकित्ति सूचं सिंधि, निस्सेसं चानिगढ॥ ॥
हवे ते शिष्य गुरुनी शिदा सांजली तेवारें को बलतो थको बोलवा लाग्यो, के तमें एकला मनेज गुं कहो बो? बीजा अटला बेग डे. तेने केम नथी कहेता ? एकला महारी पनवाडेज काबडो बांधी लाग्यो बो? त्यादि वचन बोलतो प्रक्षेष वहेवा लाग्यो. साधु ऊपर उष्टात्मा थको सा धुने मारवाने अर्थ उपयो, तेने बीजे साधुयें वारी राख्यो. पनी ते प्रथे करी पाणिपात्रमाहे तिलपुट विष नाखतो हवो. ते विष नाखीने वली बि हीतो थको उठीने नाशि गयो, मुग्ध यति पाणी पीवा लाग्यो,तेने शासन देवतायें वारी राख्यो, अने कह्यु के हे साधु! तमें ए पाणी म पीयो. एमां पहेला पापीयें विष नारव्युं , पनी साधुयें ते पाणी जयणायें परतव्युं.
हवे ते वासव नामें कुशिष्य जे पोतानी मेलेंज जय पाम्यो थको ना शी गयो हतो, ते अरण्यने विषे नख तृषा खमतो दावाग्निमांहे बल्यो,रौ ध्याने बाल मरण करी सातमी नरकप्टथ्वीने विषे तेत्रीश सागरोपमने या उखे नारकी थयो ॥ यतः ॥ संतिमेयं वेठाणं, अरकाया मारणंतिया ॥ अकाम मरणं चेव, सकाम मरणं तदा ॥ १ ॥ बालाणं बाकामं तुमा, मरणं असतीनवे ॥ पंमियाणं सकामं तु, उक्कोसेणं सतीनवे ॥ २ ॥ इति श्रीउत्तराध्ययनसूत्रे ॥