________________
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी
२४७ ग्युं. ते सर्व दुःख पोताना पति पुष्पचूलनी पासें कहेवा लागी. एवं प्रति दिने थवा लाग्युं. त्यारें पुष्पचूलें सर्व अन्य दर्शनीयोने तेडावीने ते स्वप्न नो खुलासो पूबयो, त्यारे ते सर्व पोतपोताना मत प्रमाणे नरकनां दुःख कहेवा लाग्यां. पण तेमांनुं एके स्वप्नना अनुसारें मले नहीं, तेथी पुष्प चूलानुं मन माने नहीं. पनीराजायें अनिका पुत्र नामना जैन याचार्यने तेडावीने प्रन्यं, के तमारा दर्शनमां नरकनां पुःख कहेवां कह्यां? त्या रें आचार्य निःशंकपणे जैनमतमां जेवां साते नरकनां दुःख कह्यां . ते विस्तारें कही देखाड्यां, ते सांजलीने राणी कहेवा लागी के मारी पहें तमें पण स्वप्नमां दुःख देखो बो, एवं जणाय ! आचार्य कह्यु के, अमें स्वप्न मां नरकनां सुःख देखता नथी, पण अमारा जैनशास्त्रना अंनुसारें जाणी ये बैयें. राणीयें कह्यु,के ते शास्त्र कयां छे ? ते कहो. तेवारें आचार्य निरया वलिका नामना उपांगना आलावा कही संजलाव्या. त्यारे राणीयें पूबथु के, एवां नरकनां दुःख कोण पामे ? आचार्य बोल्या,सांनलोः- “कहणं नं ते जीवा नेरश्यान अत्ताए कम्मं पक्करंति,गोयमा महारंजयाए महापरिग्ग हयाए कुणिमाहारेणं पंचिंदिय वहेणं इच्चेएहिं हाणेहिं जीवा नेरझ्याउ अ ताए कम्मं पक्करंति” एवं सांजलीने राणी कहेवा लागी के, तमें मारो सं शय निवृत्त कस्यो. तमारी वार्ता मारा स्वप्नने मलती आवी. पली राणीयें घणा श्रादरें करीने ते गुरुनी वंदना करी, अने तेमने उपाश्रये पहोंचता कीधा. त्यार पड़ी वली कोइएक समयें पेलो पुष्पावतीनो जीव थएलो देव, ते पुष्पचूलाने स्वप्नमां बार देव लोकनां सुख देखाडवा लाग्यो. ते वा त पण ते पोताना पतिने कहेवा लागी. तेथी फरी तेणें अन्यदर्शनीयोने तेडाव्या, ने तेउने स्वर्गनां सुख केहवां ? एम पूज्युं. त्यारे तेयें कह्यु के रूडं खावं,सारं पीवं, स्त्रीविलास प्रमुख सुख जोगवियें, आनंदमां रहि ये, एज स्वर्गनां सुख दे. एवी वातो पुष्पचूलाना मनमां बेसे नहीं. त्यारे राजायें अनिकापुत्र आचार्यने तेडीने पूज्यु. के तमारा शास्त्रमा स्व गैनां सुख विषे केवी रीतें कर्तुं ? त्यारे तेमणे शास्त्रने अनुसारें बार देव लोकनो विचार, नव ग्रैवयेक पांच अनुत्तर विमाननो विचार कहेवानो
आरंन कस्यो. ते पेली राणी लक्ष् दश्ने सांजलवा लागी. तो पोताना व ननी साथें बधी वातो मलती आवे . एम जाणीने ते अति राजी थइ.