________________
१४६
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
मार्ग देखाडवा समर्थ बे. एम बेदु मव्यां वांबित नगरें पहोंचे. तेम जे ज्ञा क्रिया बन्नेयें करी युक्त होय, तेज सुविहित गीतार्थ कहेवाय. तेनी सेवा करवी एटले परिचर्या करवी; ते सेवा बहु मानें करी अंतर्गत बहु प्रीतियें करी करवी. विनय एटले मन, वचन, तथा कायायें करी खानंदें की स्तुति तथा युवान प्रमुख कर. ए बन्ने प्रकारें निर्मल सेवा था बे. ते यागमना रहस्य जाणनाराने योग्य बे. एथी सम्यक्त्वनी निर्म लता थाय बे, माटें सुविहित गीतार्थ होय तेनांज सेवा तथा विनय प्र मुख करवां; एना योगथकीज निर्मल सम्यक्त्व थाय बे ॥ १० ॥
|| एनी उपर पुष्पचूला साध्वीनुं उदाहरण कहे बेः- या लाख योजन प्रमाणवाला पूर्णचंशकार जंबुद्वीपमां तेना एकशो ने नेवुंमा नाग जेटलुं या भरत क्षेत्र बे. तेमां एक पुष्पन कििा नामनी नगरी बे. ते गंगाना तट उपर बे. तेमां पुष्पकेतु नामनो राजा राज्य करतो हवो. तेनी पुष्पवती नामनी राणी विनयवंत तथा शीलवान् होती हवी; तेनी साथै विषय सु ख जोगवतां एक पुत्र ने एक पुत्रीनो जन्म थयो. तेनां नाम पुष्पचू ल तथा पुष्पचूला राख्यां. ए नाई बेन बन्ने रूपें सरखां, शरीरें सरखां, त थागु करी सरखां हतां. ते कालांतरें तरुण अवस्थाने पाम्यां एटले तेनां न करवानो विचार चाल्यो. राणी प्रमुख सर्व स्वजनोयें संसारनी रीति प्रमाणें पोतपोताना अभिप्रायो जणाव्या. ते योग्य बतां राजा पापबु दिने वश थई सर्वने लोपीने जाइ वेनने परगावी दीघां. कह्युं बे के "न गु पंति कुलं न गुणं, ति पावयं पुणमविय न गुणंति ॥ इस्स रिएहि मत्ता, तहेव परलोय मिह लोयं " जे स्त्रीने विषे मत्त थएला पुरुषो बे ते, कुल, पाप, तथा पुण्य, कांगता नथी. तेमज तेने या लोक खने परलोक सरखाज बे. हवे पुष्पचू ल ने पुष्पचूला बेहु धणी धणीयाली विषय जोगवतां जोइ पुष्पवती राणी ये राजाने अन्याय करतो वास्यो, पण राजायें कांहिं मान्युं नहिं. त्यारें तेणें वै राग्य पामी दीक्षा लोधी. पढी अनुक्रमें सारी रीतें दीक्षा पाली स्त्रीवेद बेदीने देवनी गतिने प्राप्त य. त्यां अवधिज्ञान प्रयुंज्युं. ते समर्ये ते जाइ त या वेननो संजोग देखीने तेउने प्रतिबोध करवाना हेतुथी पुष्पचूलाने स्व मां नरकनुं दुःख देखाडवा लागी. एटले ते साते नरकष्टथ्वीनां दुःख दे खीने महा जयने पामवा लागी. जाग्या पढी पण जेनुं शरीर कंपवा ला