________________
१४५
श्रीसम्यक्त्वसित्तरी. श्रीमाहावीर नगवान नावमां बेला बतां कोई सुदास नामना मिथ्यात्व दृष्टि देवें तेमने मरणांत उपसर्ग करवा मांम्यो. ते वखतें कंबल आवी ने ते मिथ्यादृष्टि देवनी साथें लड़वा लाग्यो, अने संबलें ते नाव सुखें थी पहेले पार पहोचाडयु. सुदाढदेव हारीने नाशी गयो. अने जगवंतनो मरणांत उपसर्ग तेणें टाल्यो. पत्री श्री नगवंतने वंदना करीने कंबल अ ने शंबल पोताने ठेकाणे गया. पणे जिणदासश्रेष्ठी तथा तेनी स्त्री साधु दासी श्राविका बेदु जण पनना विरहें करी अति दुःखित थयां थकां वैराग्यने पाम्यां. अने विशेषथी श्राधर्म आराधी भागमार्थनो परिचय करतां मरण पामीने स्वर्गनेविपे गया. त्यार पली अनुक्रमें मोद पामशे. ए चार सदहणामांहेली पहेली सदहणानुं स्वरूप कडुं ॥
हवे सदहणानो बीजो नेद कहे :॥ गीयलियं चरित्तय, सेवा बद्माण विणय परिसुदी॥ तत्तावबोह जो गा, सम्मत्तं निम्मलं कुण ॥ १७ ॥ अर्थः-गीतार्थ तिहां गीत एटले सूत्र अने अब एटले तेनी वृत्ति, नाष्य, नियुक्ति तथा चूर्णि प्रमुख पंचांगीरूप अर्थना जागनारा जे होय तेने गीतार्थ कहीयें ॥ यतः ॥ गीयं जन्नसु तं, अबो तस्सेव होवरकाणं ॥ ननएणय संजुत्तो,सो गीयत्रो मुणेयवो ॥
तथा (चरित्तय के० ) सर्व विरतिरूप चारित्र जाणवू. ए बन्ने ए टले गीतार्थ बतां चारित्रवंत जे होय, तेने सुविहित गुरू प्ररूपक कहिये. मात्र जे ज्ञानवान होय ते सुविहित कहेवाय नहिं, तेम मात्र क्रियावान् पण शुभ प्ररूपक न होय: माटें ज्ञान अने किया ए बन्ने सा थें मले, तोज सुविहित गुरु प्ररूपक कहेवाय. कह्यु बे के, “ हेयं नाण कियाहीणं, हेया अन्नाण किया ॥ पासंतो पंगुलो दहो, धावमाणो य अं ध ॥ १ ॥ संजोगसिदीई फलं वयंति, न एगचक्केण रहो पया॥ अंधोय पंगृयवणेसमिच्चा, ते संपता नयरं पविता ॥२॥ कियाहीन झानी त्याग करवा योग्य बे, अने ज्ञान विना मात्र क्रियावंत पण त्याग करवा योग्य बे, केम के ज्ञान पांगला जेवू , अने क्रिया आंधला जेवी जे. ज्ञानवा नने बळू जाण्यामां यावे. पण क्रिया विना कार्य सिह करी शके नहीं: अने क्रियावान कार्य सिह करवाने समर्थ जे. पण अज्ञानी होवाथी तेने मार्गने मार्गनी खबर नथी. जेम आंधलो चासवा समर्थ वे अने पांगलो