________________
२४४
जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. ताना स्वार्थे एनने वहेल गाडा प्रमुखमां जोतरीयें ? परंतु अनुकंपा बुध्येि पालतां नियम नंग थतो नथी.माटें मूकी देवा करतां दयाबुदिये पाव्याथी कांश दोष नथी. एम तेणे गुरु लाघव विचार करीने बेहु वाबडां राखी ली धां. तेने पोषवा सारु खावा पीवाने फासु पाणी तथा फासु चारो आपे. एम करतां अनुक्रमें ते अत्यंत श्रेष्ठ बलद थया. जिनदास श्रावक थाम पाखीना चोविहार पोसह प्रमुख करे, धर्मशास्त्र वांचे, तेनी संगतिथी ते बलदो पण श्रावक थया. पोताना धणीनी साथै आतम पारखी प्रमु खना चोविहार उपवास करवा लाग्या. कह्यु के के, संगत ले ते, महोटी वस्तु , यतः ॥ अंजणचस्कु संगेण, मालासंगेण सुत्त हियएणं ॥ तदा सऊणसंगणं, सबवतुण गोरवं” जेम चढुनी संगतिथी अंजन नेत्रमा वास करी शके , मालानी संगतथी सूत्र हृदय कपर रही शके ले, तेम सऊनन। संगतिथी सर्व वस्तुने गौरव आवे . पड़ी ते बलदोनु एवं स्व रूप जाणीने जिनदास शेत तेउनु पुत्रनी पहें वधारे पालण पोषण करवा लाग्यो. कोइएक समयें निंमीरमण नामना यदनी यात्रा आवी, त्यांलो को पोतपोतानी वहेलोमां बेशीने जवा लाग्या. ते अवसरें जिनदासनो एक मित्र हतो, ते तेने पूब्याविना वाडा बोडी गयो. अने तेने पो तानी वहेलमा जोडीने चोगानमांहे घणा दोडाव्यां. लाकडीथी घणो मार मास्यो, परोणाना प्रहार दीधा, एम निर्दयपणे तेने घणो संताप कस्यो. तेथी त्रट पड्या, पनी तेणें पाना आवी प्रांगणे गमाणमां बांधी मूक्या, अने पोतें चालतो थयो. जिनदास शेठ आवी जूवे ने तो बलदोना अंग कपर रुधिर वही रह्यु बे; अने अति वेदना पामी रह्या . तेथी ते घj पुःख पाम्यो. ते बलदोनी बागल चारो पाणी मूक्यु, पण तेउनाथी कांड खवायं पीवायं नहीं. त्यारें दूध तथा साकर प्रमुखy पाणीपीवराववाला ग्या, पण तेने तेन, सामे पण जुए शेना! त्यारें शेठे जाण्यु के ए हवे जीव वाना नथी पड़ी तेमनी अनशननी मनसा जाणीने अनशन व्रत कराव्युं, नमस्कारमंत्र दीधा, ते तेथे सदह्या. एम मननी समाधिसहित काल क रीने ते नागकुमारनी जातिमां देवो थया. पनी जेम पुत्रना मरणथी फुःख थाय तेनी पेठे ते शेठ अने शेवाणी बन्नेने अति मा लाग्युं. ते बन्ने ब लद कंबल अने शंबल एवां नामे नागकुमार देवो थया. कोइ एक समयें