________________
२४० - जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो.
चोथी सदहणा, ते (कुदिक्षिणय के० ) कुदृष्टि जे मिथ्यादृष्टि जीवो ते नी संगतिनो त्याग करवो. जेम कुमत्यादिकना संगतिनां दूषण कयां, ते मज मिथ्यादृष्टिन। संगतिनां पण दूषणो जागी लेवां. यहीं कोई आशंका करने के बन्ने सरखी रीतें त्याग करवा योग्य वे, अने बन्नेनां दूषणो पण सरखां ने त्यारे पासला अने मिथ्यादृष्टिने जुदा जुदा कहेवार्नु कारण गुं? तेनो उत्तर आवी रीतें :-के अनिनिवेश मिथ्यात्वनो धणी कुमति होय ते कुमतिनो उपदेश देतो थको अनंत संसारनी वृद्धि करे. तथा श्रीतीर्थ कर देव अने सुविहित बाचार्य, उपाध्याय, साधु, साध्वी, श्रावक, श्रा विका प्रमुखनी आशातना करे , वली वखाण करतां रोश्यध्यवसायी थाय ने.केम के, ते व्याख्यान करतां प्रसंगें जेथी पोताना मतनुं स्थापन थतुं होय, तेनी अधिक प्रशंसा करे तेथी अनादि कालनो परंपरायें चा व्यो आवेलो जे सुमतिमार्ग, तेनी उत्थापना थाय, इत्यादि अध्यवसायवा लो अनंत संसार वधारे . एमां कांई आश्चर्य नथी. अने मिथ्यादृष्टिने तो श्रीतीर्थकर, आचार्य, नपाध्याय, साधु, साध्वी,श्रावक, श्राविका प्रमु खनी आशातना करवानो प्रसंग आवतो नथी. तेम बतां जो मिथ्या टियें करीने आशातना करे, तो पण कुमतिमांज खपे. अने तेनीज पंक्तिमां गणाय. तेमज मिथ्यादृष्टिने उत्सूत्र नाषानो पण प्रसंग आवतो नथी, केम के, ते सूत्रोने जाणतो होय तो तेने विषे उत्सूत्र नाषणनो संनव थाय; पण ते श्रीजिनशासनमांहे प्रवीण नथी माटे प्रतिमादिकनी नत्थापना कस्याथी ते रौ अध्यवसायवाला थता नथी. माटे वावरम एटले मि थ्यात्वमा व्यापन्न अने कुदृष्टि ए बे जुदा कह्या. ए चार बोलने विषे सद हणा राखे, एटले जे करवा योग्य होय ते करे अने जे बांमवा योग्य अ र्थात् न करवा योग्य होय तेनो त्याग करे ॥ ७ ॥ हवे फरी एहिज परमसंथवो एटले परमार्थ संस्तवनुं वर्णन करे :
॥ जीवाइ पयवाणं, संतपयाईहिं सत्तहिं पएहिं ॥ बुझाणवि पुणस्तव एं, चित्तणं संथवो हो ॥ ए॥ अर्थः-(जीवाश् पयबाणं संत पयाहिं पएहिं के० ) संतपदयादि दई सात पदें करी जीवादिक ब पदार्थोनुं स्वरू प जाणवा माटे (पुणस्सवणं के०) पुनः पुनः तेनुं श्रवण करवं, (बुदाण वि के०) बुझजे पंमितो होयते पण नवा नवा गीतार्थना मुखथी सांजव्या