________________
१३६ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. ज्वर उत्पन्न कस्यो. तेथी ते माहापीडाने पामीने व्याकुल थयो. तेने जो ने कुमर तथा पद्मावती अति उःख करवा लाग्यां. ज्वरनिवृत्तिना घणा उपाय करखा, पण कोइ नपाय लागे नहीं. एवामां एक मंत्री आव्यो, ते ऐं एक मंगल मांमयुं. अने एक कन्याने बेसाडी पूडवा लाग्यो. ते कन्या ना मुखधारा ते देवता कहेवा लाग्यो जो आरामनंदन निष्कपट नावें यद नी पूजा करे, तो आ बालकने समाधानी थाय. नहीं तो कुमरनुं मरण थशे. त्यारे आरामनंदन बोल्यो के, गमे तेम थाय, पण ढुं तो सर्वथा श्री वीतरागदेवनी प्रतिमा विना को बीजी प्रतिमानी पूजा करूं नहिं. देव अरिहंत अने गुरु सुसाधु जे अर्हतनी आज्ञापाले लेते,तथा धर्म अर्हतनो नांखेलो. एत्रण तत्त्वनी ढुं सदेहणा करूं. जो सारु थवानुं हशे,तो एथी ज थशे. नहीं तो देव करे ते खरं! एवं तेनुं बोल सांजली सर्व लोक क हेवा लाग्यां के, एवो हठ करवो जोश्तो नथी. अने यदनी पूजा करवी जोश्य के जेथी पुत्र जीवतो रहे. बारामनंदन बोल्यो के सम्यक्त्वना प्रसा दें तथा पद्मावतीना शीलना प्रनावथी सर्व सारुंज थशे. एवं तमारे निश्चे करी जाणवू. एवी तेनी सम्यक्त्व ऊपर दृढता जोश्ने ते देवांगना राजी थाने कहेवा लागी के, हे आरामनंदन! तुं धन्य ने. के जेणें सम्यक्त्व नेवि भावी दृढता करी. आटली बधी खटपट तारा सम्यक्त्वनीप रीका जोवा सारु मेंज करी. बीजो कोइ नाव मनमां आवो नहिं. एवं कही ते देवता अदृश्य थइ गयो. ते जाणे पोतानी साथें ते ज्वरने प ण लइ गयो होय नहिं ? एटले पूर्ण कलशने तरत समाधि थइ. पनी ते पुत्र कमें करी महोटो थयो, घणी राजकन्याउने परण्यो, तेनी साथें ना ना प्रकारना सुखलोग नोगववा लाग्यो. त्यारें धारामनंदन तथा पद्मावती ए बेदु साथें त्रिकरण शुद्धे सम्यक्त्व सहित श्रावकनो धर्म पालीने स्वर्गे गयां. एवी रीतें सम्यक्त्व ऊपर आरामनंदननी कथा युक्त सम्यक्त्वन स्वरूप कहीने त्रीजी गाथानो अर्थ पूरो कस्यो ॥३॥
हवे सम्यक्त्वनी शुदि केम थाय ? ते कहे जे. ॥ तस्स विसुनिमित्तं,नाकणं सत्तसहि ठाणाई॥ पालिङ परिहरिङच, जहारिहं इब गाहा ॥॥ अर्थः-ते सम्यक्त्वनी विशुधिने निमितें तेना (सतसािणाई के०) सडशन स्थानक नाकणं एटले जाणीने तेमां जे पा