________________
१३४ जैनकथा रत्नकोष नाग त्रीजो. नरसुं थQ कर्मना हाथमां ने ! एटलामां पेला वेतालनी वात याद आवी. तेथी तेनुं स्मरण कयुं के, ते आवी पासें उनो रह्यो, अने पूजवा लाग्यो के { आशा छ ? ते फरमावो. त्यारें बारामनंदने पोतानी बधी हकीगत संन लावीने कह्यु के, जो या कंचुक हवे जलदी मारी स्त्रीने जर नहीं आपुं,तो ते चितामां पडीने पोताना प्राणनो त्याग करशे. माटें हुं था यापी आकुंति हांसुधी था लश्करने अटकावी राख. एवं सांजलीने वेतालें कयुं के, में पण आवतां मार्गमा एक नगरनी बाहेर चिता खडकेली जोइ ते ए कारण सरज हशे माटें तमें जलदी जा. ढुं लश्करने अटकावी राखं बुं. ___ एवं वेतालनुं बोल सांजलीने कुमारने वधारे चिंता उत्पन्न थई, केम के, बाठ वर्षनो अवधि पूरो थवा आव्यो हतो. पनी कुमर तावलो चालतो थयो, हवे त्यां पद्मावती पणराजाने कहे ले के आठ वर्ष पूरां थयां तो पण मारो पति आव्यो नहीं,हवे चितामां दुं प्रवेश करीश. एम कही सर्व जनोने यथायोग्य रीतें मलीने तथा पंचपरमेष्ठितुं स्मरण करीने ते चितामां आवी पडी. एटलामां आकाश मार्गे मयूरना वाहन कपर बेठेलो कुमर ावी पहोतो, अने ते मयूर तथा कंचुकने एक कोरें मू की नमस्कार मंत्र जणी कहेवा लाग्यो के, मारी स्त्री पद्मावती जो सुशी ल होय अने जो शीलनो महिमा होय तो अमे बन्नेने कव्याणनी प्राप्ति थजो. एम कही तेणे चितामा प्रवेश कस्यो. ते समयें देव सहायथा ते प्रज्वलित अनि शीतल पाणीना जेवो थई गयो. त्यारें जेम पाणीमाथी माणस बाहिर नीकले,तेम ते बन्ने स्त्रीपुरुष, बाहेर नीकल्या. एवं कौतुक जोश्ने रा जा प्रमुख सर्व नगरनां लोको अति हर्षने पाम्यां; अने आनंदना निशाण वाग्यां. हवे एज समयमांपेढें कटक वेतालनी साथै यु८ करतुं करतुं,ए नगर पासे आव्युं. तेने जोतां कुमरें अनिमा प्रवेश कस्यो तेथी तेथे जाण्यु के अ माराथी मरीने आम कयुंजणाय जे. तेथी त्यां पडेलु ते कंचुक ते विद्याधर नीस्त्री-यें नपाडीली, पण एटलामां तोअग्नि शीतल थई गयो ने ते बाहेर जेमना तेम नीकटयां,ते जोईने ते विस्मय थया. एवो शीलनो महिमा जोई बधा विद्याधरो तथा मनुष्यो आश्चर्यने पाम्या. कुमरें राजाने आवी नम स्कार कस्यो. माता पिताने यावी पगे लागो. पद्मावती पण सासु ससराने