________________
१७२ जैनकथा रत्नकोप नाग पहेलो. तथा (विषयग्रामं के) विषयसमूहने (विषानोपमं केय) विषमिश्रित अन्न समान जाणीने तथा (नंतिं के) दिने ( जूतिसहोदरी के०) विनूतिनी बेहन एटले जस्मनी संदृश.जाणीने तथा ( स्त्रैणं के ) स्त्रीस मूहने (तृणमिव के०) तृण जेम होय तेम जीतीने मुक्तिने पामे दे. हवे ते पुरुष केहवो ? तो के (तेषु के) ते पूर्वोक्त पदार्थोने विपे (आसक्तिं के०) आसक्तिने (त्यजन के०) त्याग करतो एवो ले. वली केहवो ने ते पुरुप? तो के (अनाविलः के० ) रागपादिकें करी अनाकुल बे. एटले स्वच ॥ ए ॥ इति वैराग्यप्रक्रमः ॥ २१ ॥ .
दीकाः-विरक्तगुणानाह ॥ नोगानिति ॥ विरक्तो वैराग्ययुक्तः पुमान मुक्तिं विलनते सिदि प्राप्नोति । किं कृत्वा? जोगान् शब्दादीन कृष्णश्चासौ लुजंगः सर्पस्तस्य जोगः शरीरं तत् विपमान नीमान् विदित्वा झात्वा। तेषु आसक्तिं अत्यनिलाषं त्यजन । पुनः राज्यं आधिपत्यं रजःसन्निनं धूलिसदृशं मत्वा त्यजन् । पुनर्बधून स्वजनान् कर्मबंधस्य निबंधनानिकार गानि मत्वा पुनर्विपयग्रामं विषयसमूहं विपानोपमं विपमिश्रितान्नसमं मत्वा । पुनतिं शादि नूतिसहोदरां जस्मनगिनीं रहासदृशीं मत्वा । पुनः स्त्रैणं स्त्रीणां समूहं तृणमिव तृणसदृशं विदित्वा तेषु आसक्ति अत्यानि लापं त्यजन् । कथंनूतो विरक्तः पुमान् ? अनाविलः रागहषायनाकुलः॥ए॥ । नाषाकाव्यः-सवैया इंकंतीसा ॥ जाकों जोगनाव दिसै कारे नागकेसी फन, राजको समाज दीसे जैसै रजकोष है ॥ जाको परिवारकों बढाउ घेरा बंध सके, विषै सुखसोंजकों विचारे विषपोप है ॥ लिस्वै यौं विनति ज्यौं नसमकों विजूति कहै, वनिता विलासमें विलोके दिढ दोप है। ऐसो जानि त्यागै यह महिमा वैराग ताकी, ताहीकों वैराग सही ताके ढिग मोख है। ए॥ ___ कथाः-हवे वैराग्य उपर कथा कहे जे. कांचनपुरनगरें विक्रमसेन राजा जे, तेनी पांचशे राणी ने, तेहज नगरमां एक नागदत्त नामें शेत वसे ले. तेने विष्णु नामें नार्या महास्वरूपवती बे. तेने एकदा गोखमां बेग थकां राजायें दीठी, तेवारें सेवको मोकली बोलावी लश्ने बलात्कारें अंतेनरमां मोकली दीधी. नागदत्तशेनें अनेक उपाय कस्या, पण को रीतें राजा तेनी स्त्रीने मूके नही. तेवारें नागदत्त स्त्रीथी विव्हल थयो थको वनमांजतो रह्यो.