________________
२३६ जैनकथा रत्नकोष नाग पहेलो. व मानृत् गिरिस्तत्र वर्जति वजवदाचरति । तछेदकत्वात् । पुनर्यः कुम तिरेवानिस्तत्र समिंधति । समित् इंधनश्वाचरति । तदृविहेतुत्वात् । पुनर्यः अनीतिलतासु अन्यायव निषु कंदति कंदश्वाचरति । तन्मूलनूतत्वात् । ई. शोनिर्गुणसंगमः । श्रेयोवांबता.पुरुषेण न यः नाश्रयणीयः ॥ यत्र गिरिशुकपुष्पगुकयोः कथा ॥ यतः॥ माताप्येका पिताप्येको, मम त स्य च परिणः ॥ अहं मुनिनिरानीतः, सच नीतो गवाशिनिः॥१॥गवा शिनां तु स वचः शृणोति, अहं तु राजन् मुनिपुंगवानाम् । प्रत्यक्षमेतनव ताऽपि दृष्टं, संसर्गजादोषगुणा नवंति ॥ इति वचनात् ॥ २॥ ६ ॥ सिंदूरप्रकर ग्रंथ, व्याख्यायां हर्षकीर्तिनिः॥ सूरिनिर्विहितायांतु, गुणिसंग मप्रक्रमः ॥ इति पंचदशो गुणिसंगमप्रक्रमः ॥ १५ ॥
नाषाकाव्यः-उप्पय बंद ॥ जी महिमा गुन हने, तुहिन जिम वारिज वारे ॥ जो प्रताप संहरै, पवन जिम मेघ विमारै ॥ जो सम दम दलमले, रिद जिम उपवन खंमै ॥ जो सुजेम बय करे, वज जिम शिखर विहंमै॥ जो कुमति अग्मि इंधन सरिसं, कुनयलता दिढ मूल जग ॥ सो उष्ट संग सुःख पुष्टकर, तजहिं विचबन तासु मग ॥ ६७ ॥
कथाः- सारा नरसानी संगत उपर सूडानी कथा कहे जेः-को एक पोपटनी नार्या बे बच्चा जंग्यां. तेमां एकनुं नाम गिरिशुक अने बीजानुं नाम पुष्पगुक. ते बेदु महोटा थया. एकदा तेने मूकीने सूडी चणवा गइ. पालथी बच्चांने पाराधी पकड्यां. गिरिशुकने निन्नपासें वेच्यो, अने पुष्पगुकने कृषि पासें वेच्यो॥ यतः॥ जो जाहिस्सं संगं, करे सो तादिसो हो ॥ कुसुमेहिं सुवसंता, तिलावि तग्गंधिया हुँति ॥ १ ॥ पुनर्यथा ॥ निर्गुणेनापि सत्त्वेन, कर्तव्योगुणसंगमः ॥ शशांकसंगतो मूर्तीि, तोरुक्षेण वातमी ॥ २ ॥ एकदा एक राजा घोडा उपर चडी य सवार थयो ते घोडायें अपहरो थको अटवीमां निनना घर आगलथी निकल्यो तेवारें गिरिशुक बोल्यो के हे निल्न ! ए लाखीणो माणस जाय बे, तेने लूंटी न्यो. ते सनिली राजा जयनांत थयो थको नासतो नासतो अनुक्रमें तापसना आश्रम पासे आव्यो, तेने देखीने पुष्पगुक बोल्यो के हे ऋषि ! आ राजा आवे ने तेनी नक्ति करो. ते सांजली तापसें सर्वविधि सा चवी राजानी नक्ति करी, पडी राजायें सूडाने हाथमां बेसारी पूब्युं के हे