________________
१२४ . जैनकथा रत्नकोप नाग पहेलो.
नाषाकाव्यः-रोडकवंद ॥ कुशल जनन कडं वांफ, सत्त रवि हरन सांग थिति ॥ कुगति जुवति तर माल, मोह कुंजर निवास निति ॥ शमवा रिज हिमरासि, पाप संताप सहायिनी ॥ अजस खानि जग जानि, तज हुँ माया उख दायिनी ॥ ५३ ॥
वली पण मायाना दोषो कहे . . उपेंश्वजारत्तम् ॥ विधाय मायां विविधैरुपायैः, परस्यये वंचनमा चरंति,तेवंचयंति त्रिदिवापवर्ग,सुखान्महामोहसखाः स्वमेव॥५॥ __ अर्थः-(ये के०) जे जनो ( विविधैः के०) अनेक प्रकारना ( उपा यैः के०) उपायोयें करीने (मायां के० ) कपटने ( विधाय के०) करीने ( परस्य के० ) बीजा जननुं ( वंचनं के०) वंचनने एटले अन्य जनोने उगवानुं (आचरंति के० ) आचरण करे बे. (ते के) ते जनो ( महा मोहसखाः के) महामोह ले सखाइ जेनो एवा बता अर्थात् अज्ञानयुक्त बता, (त्रिदिवापवर्गसुखात के ) देवलोक तथा मोदसुखथकी, (स्वमेव के०) पोतेंज पोताना आत्माने (वंचयंति के०) तरे जे ॥५४ ॥ ___टीकाः-पुनराह ॥ विधायेति ॥ये जनाः विविधैर्नानाप्रकारैरुपायैर्मायां कपटं विधाय कृत्वा परस्यान्यजनस्य वंचनं आचरंति कुर्वति ते जनाः। म हामोहसखाः महदज्ञानयुक्ताः संतः त्रिदिवापवर्गसुखात् देवलोकमोदसु खात् स्वयमेवात्मानमेव वंचयति विप्रतारयंति ॥ ५ ॥
नाषाकाव्यः-वेस रिवंद ॥ मोह मगन माया मन संच, करि नपान और नकों वंचै॥अपनी हानि लरखे नहि सोइ, सुगति हरे उर्गतिःख हो ॥५४॥
वली पण मायाना दोषो कहे . . इंवंशाटत्तम् ॥ मायामविश्वासविलासमंदिरं, उराशयोयः कुरुते धनाशया॥ सोऽनर्थसार्थ न प
तंतमीहते, यथा बिडालो लगुडं पयः पिबन्॥५॥ अर्थः- (यः के) जे (उराशयः के०) उष्टचित्तयुक्त एवो जीव, (धना शया के ) इव्यनी आशायें करी अर्थात् इव्यलोनें करी ( मायां के) कपटने (कुरुते के०) करे . (सः केए) ते प्राणी, (पतंतं के०)