________________
un
जैनकथा रत्नकोष जाग पहेला.
जे ए नागदत्तनी प्रार्थना करे बे. पितायें पुत्रीमो नांव जाली नागदत्तने घेर जर विवाह मेलववानी वात करीने कयुं के सरखे सरखी जोडी बे माटें बेडु जन्म सफल करे, ए युक्त बे. नागदत्तना पितायें मान्युं, परंतु नाग दत्ते ते वात सांजलीने पिताने वालो ने कत्युं के स्वामी ! महारुं सगपण करशो नही, डुं तो चारित्र लश. ए संसार अंसार बे माटे विषयसुखथी सयुं ! कन्यायें ते वचन सांजल्युं खने ते कन्या तो मन वचनथी एनी उप रज मोहित थयेली बे ॥ यतः ॥ संसारे ते नंरा धन्या, ये मोहें नैव मो हिताः ॥ मोहमोहित चित्तानां, न जने न वने रतिः ॥ १ ॥
एकदा ते कन्याने मार्गे जाती कोटवालें देखीने तेना पिता पासेंथी मा गणी करी. तेवा पितायें कयुं के ए कन्या नागदत्त उपर रागिणी बे माटे तेने दीधी बे. ते सांभली नगरनो कोटवाल, नागदत्तनां बि जोता लाग्यो. प्रायः पापी जे होय बे, ते पोताना स्वार्थ माटै सजननां बिए जोतोज रहे बे ॥ यतः ॥ मृगमीनसनानां, तृणजलसंतोष विहितवृत्तीनाम् ॥ लुब्धकंधीवरपिगुना, निःकारणवैरियोजगति ॥ २ ॥
(
एवा समयमा राजानुं रत्नजड़ित कुंमल गयुं, ते वखतें नागदत्तने पोषध शालामा व्यावश्यक करतां कोटवालें दीवो, अने रहकें मार्गमां कुंमल पड्युं पण दीव्रं. ते उपाडी पोतानी पार्श्वे राख्युं, पढी बल करीने रात्रिने समये कोटवालें ते कुंमल लावी नागदत्तना कानमां घाल्युं. प्रजातें नाग दत्तने ' पकडी राजा यागल लइ गया. कुंमलनी चोरीनुं चाल दीधुं. राजायें तत्काल मारवानी श्राज्ञा दीधी, तेने कोटवालें मुख कालुं करी रासन उपर चढावी अनेक जातिनी विटंबना करी नगरमां फेरवी शूलारोपणने स्थानकें (मसाणें) थाल्यो. ते वात नागवसु स्त्रीयें सांजली, तेवारें महाडुःख धरती थकी तेनुं कष्ट निवारण करवा माठें शासनदेवीनुं स्मरण करी काउस्सग्ग कस्यो खने विचायुं के जेवारें ए नागदत्त मूकाशे, तेवारें हुं काउस्सग्ग पारीश ! एम निश्व ल ध्यानमा थिर रही ते अवसरें नागदत्तने शूलियें दीधो के शूली नांगी पडी, पण नागदत्तने यंगें न लागी, तेवारें कोटवालना यादेशथी नागदत्तने खङ्गे करी हल्यो, ते खड्ग पण फूलमाला जेवुं तेने लाग्युं, तेवारें राजपुरुषं विस्म य पामी ते वात राजा बागल कही, राजा पोतें तिहां खाव्यो ते विचार प्र स्यक्ष देखी नागदत्तने सर्व विचार खरेखरो पूढवाची नागदत्ते यथास्थित वा