________________
दशवैकालिके दशमाध्ययनम् ।
६२ए सलगावे नहि, ( न जलावए के) न ज्वालयति एटले वीजा पासे सलगावे नहि, तथा सलगावनारने अनुमोदे नहि. (स के०) सः एटले ते ( निस्कू के) निकुः एटले साधु कहेवाय . ॥५॥
(दीपिका.) तथा साधुः पृथ्वीं सचेतनादिरूपां न खनति स्वयम् । नच खानयति परैः । एकग्रहणे तजातीयानामपि ग्रहणात् खनन्तमन्यं नानुजानातीत्येवं सर्वत्र वेदितव्यम् । तथा यः साधुः सचित्तं पानीयं स्वयं न पिवति । नच पाययति परान् । तथा अग्निः षड्जीवनिकायघातकः । किंवत् । यथा सुनिशितमुज्ज्वालितं शस्त्रं जीवघातकं नवेत् । ततस्तमग्निं यः स्वयं न ज्वालयति । परैर्न ज्वालयति । स
नूतो निकुर्नवेत् । ननु पड्जीवनिकायादिष्वध्ययनेषु पूर्वोक्तेपु सर्वत्रायमेवाथः कथितः । किमर्थं पुनरपि सनिकुनामाध्ययनेऽपि स एवार्थः प्ररूप्यते । पुनरुक्तिदोषप्रसंगो जायते । अत्रोत्तरमाह । षड्जीवनिकायपालनापर एव निकुरुच्यते ना. न्य इति ज्ञापनार्थं ततो न दोषः ॥२॥
(टीका.) तथा पुढवि ति सूत्रम् । अस्य व्याख्या। पृथिवीं सचेतनादिरूपां न खनति स्वयम्।न खानयति परैः । एकग्रहणेतत्तजातीयग्रहणमिति खनन्तमन्यं न समनुजानात्येवं सर्वत्र वेदितव्यम् । शीतोदकं सचित्तं पानीयं न पिबति स्वयम् । न पाययति परानिति । अग्निः षड्जीवघातकः । किंवदित्याह । शस्त्रं खड्गादि यथा सुनिशित. मुज्ज्वालितं तत् । तं न ज्वालयति स्वयम् । न ज्वालयति परैर्य श्छंनूतः स निकुः। थाह । पड्जीवनिकायादिषु सर्वाध्ययनेष्वयमर्थोऽनिहितः। किमर्थं पुनरुक्त इत्युच्यते। तमुक्तार्थानुष्ठानपर एव निकुरिति ज्ञापनार्थम् । ततश्च न दोष इति सूत्रार्थः ॥२॥
अनिलेण न वीए न वीयावए, हरियाणि न विंदे न विंदावए॥ बीआणि सया विवजयंतो, सच्चित्तं नादारए जे स भिकू ॥३॥ (अवचूरिः) शनिलेनानिलहेतुना चेलकर्णादिना न वीजयत्यात्मादि स्वयम् । न वीजयति परैः । हरितानि न छिनत्ति स्वयं न ठेदयति परैः। वीजानि बीह्यादी नि संघटनादिना वर्जयेत् । सचित्तं नाहारयति यः कदाचिदपुष्टासम्बने स निकुः ॥ ३ ॥
(थर्थ.) तेम थनिल इत्यादि सूत्र. (जे के०) यः एटले जे (थनिलेण ) अनिलेन एटले पवन जेथी उत्पन्न थाय एवा व्यजन ( पंखो), वन्ननो उडो इत्या. दिवडे पोते पोताने (न वीए के ) न वीजयति एटले वीजावे नहि, ( न वीयावए के०) न वीजयति एटले वीजा पाते पोताने वीजावे नहि, तथा बीजारनारने अनु