________________
१२ ॥
१४ ॥
१५ ॥
तथापि सुप्तस्य नरस्य सौख्यं, वाच्यं यथा स्याद् भुवि तद्वदेव ॥ जाग्रत्सु सिद्धेषु सदैव सौख्यं विनेन्द्रियद्वैतसमुत्थभोगम् । यद्वा हि योगी निजकात्मबोधामृतं पिबन्नस्मि सुखीति मन्ता ॥ १३ ॥ तथा च कोऽपीह मुनिर्यथोक्तः, सन्तुष्टिपुष्टो विजितेन्द्रियार्थः । अन्येन पुंसा परिपृच्छ्यते चेत्, त्वं कीदृशोऽसीति सुखी स जल्पेत् ॥ तस्मिन् क्षणे तस्य न कोऽपि वस्तुनः, स्पर्शः संतो नैव च भुक्तियुक्तिः । गन्धग्रहो नो न च हक्छुती तदा, न पाणिपादादिभवा क्रियापि च ॥ तथापि सन्तोषवताहमस्मि, सुखीति भूयः प्रतिगद्यतेऽतः । तज्ज्ञानसौख्यं हि स एव वेत्ति, न ज्ञानहीनो गदितुं समर्थः टीका - ज्ञानस्य सुखस्वरूपत्वे दृष्टान्तमाह-यथेहेत्यादिना ' यथा ' - येन प्रकारेण, ' किले 'ति निश्वये, ' ज्वरादिवाधाविधुरः '- ज्वरादीनां रोगाणां वाधया पीडनेन विधुरो ' अङ्गी ' - प्राणी, ' कदाचित् ' - कस्मिंश्चित्समये, ' निद्रां प्रकुर्वन् ' - शयनं कुर्वन् शयान इति यावत् भवति ' इति ' शब्दो
॥
१६ ॥
'इह ' - अस्मिन् लोके, संसारे, व्याकुलः, 'कश्चित् ' - कोऽपि,
।
१. ज्ञानवत्सु । २ क्रियेन्द्रियबुद्धीन्द्रिययुग्मोत्पन्नभोगं विनैव । ३. ज्ञान । ४. सुखी वा दुःखी वा च कीडशोऽसीति पृष्ठे । ५. उत्तमस्य । ६. न च तदा सत उत्तमस्य वस्तुन. किञ्चिद् दर्शनं न च श्रवणमित्यर्थः । ७ भृशं ।
