________________
१०८
दीघनिकायो-२
(२.३.२०७-२०७)
पच्चेकसम्बुद्धस्स थूपो'ति, आनन्द, बहुजना चित्तं पसादेन्ति । ते तत्थ चित्तं पसादेत्वा कायस्स भेदा परं मरणा सुगतिं सग्गं लोकं उपपज्जन्ति । इदं खो, आनन्द, अत्थवसं पटिच्च पच्चेकसम्बुद्धो थूपारहो ।
“किञ्चानन्द, अत्थवसं पटिच्च तथागतस्स सावको थूपारहो ? 'अयं तस्स भगवतो अरहतो सम्मासम्बुद्धस्स सावकस्स थूपो'ति आनन्द, बहुजना चित्तं पसादेन्ति । ते तत्थ चित्तं पसादेत्वा कायस्स भेदा परं मरणा सुगतिं सग्गं लोकं उपपज्जन्ति । इदं खो, आनन्द, अत्थवसं पटिच्च तथागतस्स सावको थूपारहो ।
“किञ्चानन्द, अत्थवसं पटिच्च राजा चक्कवत्ती थूपारहो ? 'अयं तस्स धम्मिकस्स धम्मरो थूपो'ति, आनन्द, बहुजना चित्तं पसादेन्ति । ते तत्थ चित्तं पसादेत्वा कायस्स भेदा परं मरणा सुगतिं सग्गं लोकं उपपज्जन्ति । इदं खो, आनन्द, अत्थवसं पटिच्च राजा चक्कवत्ती थूपारहो । इमे खो, आनन्द चत्तारो थूपारहा"ति ।
आनन्दअच्छरियधम्मो २०७. अथ खो आयस्मा आनन्दो विहारं पविसित्वा कपिसीसं आलम्बित्वा रोदमानो अट्टासि - “अहञ्च वतम्हि सेखो सकरणीयो, सत्थु च मे परिनिब्बानं भविस्सति, यो मम अनुकम्पको''ति । अथ खो भगवा भिक्खू आमन्तेसि – “कहं नु खो, भिक्खवे, आनन्दो"ति ? “एसो, भन्ते, आयस्मा आनन्दो विहारं पविसित्वा कपिसीसं आलम्बित्वा रोदमानो ठितो - 'अहञ्च वतम्हि सेखो सकरणीयो, सत्थु च मे परिनिब्बानं भविस्सति, यो मम अनुकम्पको'ति । अथ खो भगवा अतरं भिक्खुं आमन्तेसि - “एहि त्वं, भिक्खु, मम वचनेन आनन्दं आमन्तेहि - ‘सत्था तं, आवुसो आनन्द, आमन्तेती' "ति । “एवं, भन्ते''ति खो सो भिक्खु भगवतो पटिस्सुत्वा येनायस्मा आनन्दो तेनुपसङ्कमि; उपसमित्वा आयस्मन्तं आनन्दं एतदवोच – 'सत्था तं, आवुसो आनन्द, आमन्तेतीति । “एवमावुसो'"ति खो आयस्मा आनन्दो तस्स भिक्खुनो पटिस्सुत्वा येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि । एकमन्तं निसिन्नं खो आयस्मन्तं आनन्दं भगवा एतदवोच- “अलं, आनन्द, मा सोचि मा परिदेवि, ननु एतं, आनन्द, मया पटिकच्चेव अक्खातं - 'सब्बेहेव पियेहि मनापेहि नानाभावो विनाभावो अञ्जथाभावो'; तं कुतेत्थ, आनन्द, लब्भा। 'यं तं जातं भूतं
108
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org